mrowisko

W Chorzowie. Służbowo. Spotkanie Komisji Historycznych.

„Idziemy w życie bez trwogi

Samotni wśród ludu mas

I z raz obranej już drogi

Moc żadna nie zepchnie nas

Marsz naprzód nasza drużyno

W dół nigdy, lecz zawsze wzwyż

Po latach które przeminą

Harcerski zostanie krzyż„

Zrobiono mi dzisiaj przykrość tak wielką, że nie dość, iż się popłakałam, to jeszcze będę starała się o wyciągnięcie konsekwencji wobec osoby, która potraktowała mnie fatalnie. Piszę, żeby nie siedziało mi to – za przeproszeniem – na wątrobie. Wiadomo, jak to u mnie jest. Napiszę, żeby nie zwariować.

Czuję, że nieraz jeszcze się popłaczę dzisiaj, bo ze mnie te emocje muszą wypłynąć. Muszą znaleźć jakieś ujście. I znajdą, na pewno, pytanie tylko, w którym momencie.

I szukam tego mojego najbardziej dokładnego „Przewodnika po chmurach”. Im więcej wokół mnie się dzieje, tym usilniej szukam takiego złotego środka, który pomógłby mi wyluzować. Przecież nie ja jedna jestem delikatna i wrażliwa. A ziemniaki – jak wiadomo – też mają mundurki.

Wygląda jak brat mojej Wielkiej Księżnej. W domu, w którym przebywa, ma niedługo pojawić się noworodek, a na dodatek właściciele Maksa twierdzą, że się go boją.

Screeny posta z Facebooka i kontakt do Pani Behawiorystki – poniżej. Proszę, udostępniajmy Maksa!

Znów zdjęcie. Tulipany – kwiaty, które – przypuszczam – nie tylko mi kojarzą się z wiosną. A już z Dniem Kobiet w szczególności.

I okno. Bo lubię fotografować.

„Może konno wyruszył, a koń

nieżyczliwie odnosił się doń?

Może nie ma na klimat nasz palta,

może jeszcze dokańcza Tybalta.

Może zły mu Kapulet

sprzeniewierzył amulet,

więc w uśpioną uliczkę znów krzyczę…”

Otworzyłam Ci okno na tę moją samotność…

Jako wielka fanka „Belfra” muszę, po prostu muszę, zabrać głos. Żegnaj, Komendancie…

Odszedł Paweł Królikowski, niezapomniany komendant Sławomir Słota. Niezapomniany Kusy z „Rancza”. Odszedł dużo za wcześnie.

(Źródło obrazu: Pinterest)

Znów będzie o psach.

Pracuję bardzo dużo, nie ma mnie w domu od 7.00 do 21.00, więc N. mieszka u moich Rodziców. Moja kochana Kłapouszka daje nam wszystkim wiele radości. Wszystkie nasze psiaki, nasi Bracia Mniejsi – są członkami naszej Rodziny. Moje mieszkanie stało się moją sypialnią (bo wychodzę rano, wracam wieczorem) i psiak męczyłby się sam. Wieczorami wspominam wspólne wieczory spędzone z Burcią. I znów wychodzi, że mam oczy w mokrym miejscu.

Piszę o tym, bo tęsknię. Strasznie tęsknię.

I cierpię, bo nie wszystkie zwierzaki mają swoje kochające domy.

I cierpię, bo są na świecie osoby, które znęcają się nad zwierzętami. Burcia została wyrzucona z domu… Nusię ktoś przywiązał do drzewa.

Dlaczego schroniska pełne są zwierząt?

Adoptujmy.

Pomagajmy.

Nie bądźmy obojętni!

Tyle cudów czeka na naszą pomoc.

Burcia.

Nusia.

Moje dwa cuda.

Cuda, którym mogłam pomóc.

Chyba nie wyglądam na dwudziestokilkulatkę, bo większość ludzi bierze mnie za znacznie młodszą. Więc jak ktoś mnie zobaczy z ukochaną kawą – to tak, jak była „Dziewczynka z zapałkami” ( „Den lille pige med svolvstikkerne” – ach, ten mój ukochany Najpiękniejszy! ) , tak ja jestem dziewczynką z kubkiem kawy.

Obchodziliśmy Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją.

Coś na temat tej choroby, niestety, wiem. Tym, co daje mi kopa do działania – jest jednak ciekawość życia. Bo ja – tak jak ta Dziewczynka z baśni Andersena – jestem krucha. Jak zapałka. Z tym, że również ciekawa świata.

a do liczenia nie mam głowy

(Klementyna Umer „Pani D.”)

❤