Miesiąc: Listopad 2018

I znów słucham niezrównanej Edyty Geppert. Utwór, o którym tak często tutaj piszę, też gdzieś w tle leci. Moja najdroższa B. – najedzona, wypieszczona, po czterech spacerach – śpi. I tylko sterczą moje ukochane uchale – tylko one wystają ponad kocyk, którym otulona jest B. Całkiem spokojnie piję trzecią kawę. I przygotowuję jutrzejsze zajęcia.

Dobrze jest.

Tak.

Dobrze jest.

Ps. Choć znów dzień przeleciał. Bonjour, nowa zmarszczko.

Ps2. Na poniższą kapliczkę natrafiłam w bramie jednej z warszawskich kamienic.

Znów wydarzyło się coś, co sprawiło, że muszę wrócić do pisania. Tu i teraz. Jednak nie potrafię nie pisać. Nawet, jeżeli ten blog nie będzie prowadzony tak systematycznie, jak był do tej pory – napisać muszę.

Jak to jest, że nawet jeżeli chcemy dobrze, jesteśmy inaczej odczytywani? Nam się wydaje, że nic z naszej strony nie było, a druga osoba odczytuje to inaczej? Skąd to się bierze?

Na to – jak i na wiele innych pytań – chyba nikt nie znalazł i nie znajdzie odpowiedzi.

Life is brutal jak to mówią. No właśnie.

Jejku. Jak aktualne są dla mnie od wczoraj wieczora słowa Kofty… Mów! Powiedz, że zostaniesz jeszcze, nim odbierzesz mi powietrze, zanim wejdę w wielkie nic…

Zawieszam pisanie mrowiska. Wiem, że wrócę, ale nie wiem, kiedy. To nie jest napis the end w napisach końcowych. Mrowisko cały czas się pisze. W styczniu chciałam je zamknąć na stałe, chciałam je zamknąć tak, jak zaczynałam – nawet wrzuciłam ten utwór, który mnie i mrowisku cały czas towarzyszy – wrzuciłam ,,Groszki”. Niezmiennie słuchane, niezmiennie ukochane.

…

Dawno, dawno temu pewien pisarz popełnił dzieło pod tytułem Pamiętnik pani Hanki. Stwierdziłam: Co mi tam! – i postanowiłam popełnić tekst pod podobnym tytułem, tyle, że panią Hankę zastąpię panną H. Tak, tak, sobą.

Nie od dziś wiadomo, że jestem taką osóbką, której całe życie coś się przytrafia. Jak nie znaczki pocztowe upamiętniające Dziewięciu z Wujka, to zamawianie kremacji i pogrzebów via Internet. Tworzymy z Księżną B. niezwykle zgrany duecik. Obydwie jesteśmy charakternymi kobietami. Wprawdzie nie opanowałam jeszcze tego, co Księżna B. vel Maleńka B. alias Jaśnie Pani ma w swoim jednym małym pazurze, czyli strzelania focha level hard, ale bywa, że mam równie kiepski humor. A przez ostatnie dwa dni taki niewątpliwie miałam.

Ad rem jednak: znana jestem z tego, że mam słabość do dwóch marek. Generalnie, do metek nie przywiązuję większej wagi, ale te dwie marki to jest coś, co uwielbiam. Jedna z nich to są okulary. No i wczoraj postanowiłam założyć na to słońce moje ulubione ciemne szkła tejże marki. Wywaliłam zawartość trzech torebek, sprawdziłam dwa samochody, dwa mieszkania, moje miejsce pracy. Klops, przepadły. No to się wściekłam na siebie i stwierdziłam, że jak już pisać list do Świętego, to o prezent identyczny jak moja zguba. (Mój wczorajszy i dzisiejszy nastrój był zbliżony do focha Księżnej B., może nie aż taki, ale zbliżony.)

Wpadłszy dziś do Dziurawego Buta, będąc już bliską zrywania podłóg, złapałam pierwszą z brzegu ciepłą bluzę (zimno!) i – odkryłam! Leżały.

H. – mądre Stworzenie – wsadziła je do etui od okularów optycznych, etui walnęła na krzesło, a na to krzesło poleciała jeszcze bluza.

#takbardzoja

#zdolnoscipannyH.

#Helkatakazdolna

Dzisiaj – niespodziewanie – stałam się szczęśliwą posiadaczką jednej z książek autora mojej ulubionej lektury. Oryginał książki Omerta czytałam parę tygodni temu, teraz czas na jej polską wersję.

Poranna kawa bynajmniej nie postawiła mnie – mnie, kawoszki! – na nogi. Wczoraj cały dzień walczyłam z potężnym bólem głowy, ale takim, co to pojawił się nagle, bez żadnego ostrzeżenia, dodam, że przez cały wtorek to ja mogłam uchodzić za najszczęśliwszą osobę na świecie – taką miałam energię. Wczoraj nie spałam od 3.30 – ból głowy, dziś z kolei zaspałam i nadal bardzo źle się czuję. Pech. No, pech, po prostu. Już dopiję tylko tę kawę i siądę do roboty.

Śniłam, że napisałam książkę. Szmaragd prosto z Sukiennic to jej tytuł. Może kiedyś…?

Planuję. Wsiąść do pociągu bylejakiego… Chciałabym! I tak ruszyć w nieznane. Na dzień dzisiejszy jest to pomysł zupełnie nierealny. Ale planuję taką eskapadę w przyszłości. Czy w bliższej, czy w dalszej – wszystko jedno. Gdzieś mi kiedyś taka idea zakiełkowała. A że cały czas szukam tego swojego miejsca, nie mówię nie. (Jak we wpisie sprzed dwóch lat.) Trzeba znaleźć, tu na Ziemi, swoją prawdę. Nawet gorzką, nawet słoną. Mocno wierzę, że i ja ją kiedyś znajdę. Że gdzieś się zakotwiczę. Już tak na stałe. Na razie szukam, błądzę, szperam. Przez ostatnie dni intensywnie przysiadłam do nauki Najpiękniejszego Języka Świata. Bo niewykluczone, że kiedyś gdzieś to się przyda. Znów: nie mówię nie.

Nie potrafię rozstać się z mrowiskiem. Choć może powinnam? Może już za długo piszę? Chyba i tak będę pisać dalej. Za bardzo moje mrowisko kocham. Za bardzo…