Miesiąc: Sierpień 2020

Leszczyńskiego rynku nie zwiedziłam (jeszcze, może kiedyś odwiedzę, bo podobno jest ładny), ale wracając z Nowej Rudy postanowiłam zahaczyć o wegetariańską knajpę „Blue Kot”. O jej istnieniu dowiedziałam się z Instagrama. Poczytałam trochę więcej w Internecie. I stwierdziłam – muszę spróbować! Ja sama wegetarianką nie jestem: mam przykazane od lekarzy jeść mięso (od niedawna, ale mam), natomiast po tym jak dawno temu kombinowałam z niewsuwaniem mięsiw wszelakich (a jeszcze wcześniej odwiedziłam moje bezmięsne wujostwo) – schaboszczaki prześladowały mnie w koszmarach sennych. Niebieskokocie żarełko było przepyszne, choć dla mnie zamówiona porcja okazała się być ciut za dużą (zazwyczaj moja porcja obiadowa to połowa tego, co dostałam na niebieskokocim talerzu). Jeśli kiedyś jeszcze los sprawi, że będę w okolicy – to do Niebieskiego Kota wdepnę, bo poza pysznym jedzeniem – miło jest posiedzieć w ładnym miejscu – wizualnie ładnym. Artystycznie urządzonym. Jako taka trochę artystyczna dusza – pół – kobita, pół – poetka (że pozwolę sobie zacytować A. O. ) – bardzo lubię odwiedzać takie miejsca. Zdjęcia robione telefonem – nie oddają, niestety, tego, co w Kocie jest. A już na pewno nie oddają tego, jak smakuje niebieskokocie jedzenie.

Dzisiaj rocznicę publikacji obchodzi tekst o Libacji na Skwerku. Ojciec memów, fake newsów i im podobnych. „Gazeta Wrocławska” dzięki niemu trwale zapisała się w historii ludzkości 🙂

A „Wprost” przypomina jak to z libacją było…

Wiedziona miłością do „Ciemno, prawie noc” wylądowałam – po iks latach wybierania się – w zamku (na zamku?) Książ. Wakacje spod znaku korony – to będziemy pamiętać, bo takich wakacji jeszcze w życiu nie mieliśmy. Ja będę pamiętać je także dlatego, że na chwilę wpadłam w Góry Sowie. I właśnie szykuję się do snu w mojej noworudzkiej przystani. Smoków tu nie ma – były w Książu, w sklepie z pamiątkami maści wszelakiej, a napis nad nimi przyjął formę znaku zakazu i głosił, że smoki są podawane ręką sprzedawcy – niemniej jednak jest dookoła atmosfera tajemniczości.

Mam teraz parę dni urlopu. Odpoczywam.

Bo bardzo tego odpoczynku potrzebuję.

Cóż można napisać dziś więcej?

https://www.ratujemyzwierzaki.pl/pomozmy-slodkiemu-rikiemu-znowu-zaczac-chodzic

Z Olgą uczęszczałyśmy razem na lektorat z angielskiego na Uniwersytecie Wrocławskim. Olga jest psychologiem i współzałożycielką Centrum Edukacji Gerontologicznej. To ważne, że takie Centrum zostało powołane. Bardzo, bardzo się z tego cieszę.

Dziadziuś pochodzi z wielodzietnej Rodziny. Całe swoje życie mam kontakt z Jego rodzeństwem – Braćmi, Siostrą, Żonami Braci i jedynym Szwagrem. Spotkania ze Starszymi Osobami – choćby po to, by porozmawiać, by spędzić z Nimi parę chwil – to dla mnie coś naturalnego. Nie mogę zrozumieć, dlaczego tak wiele starszych Osób jest tak samotnych? Dlaczego – jak pisała Patrycja Tomczak w tekście piosenki: „Daremnie wzrok wbijają w drzwi, tuląc w objęciach/ tych, co znów nie zdążyli przyjść – wnuki na zdjęciach”?

Działania takich Osób jak Olga i takich Fundacji jak Centrum Edukacji Gerontologicznej przywracają wiarę w ludzi. Jest we mnie wiara, że wiele się zmieni i że edukacja w zakresie opieki nad osobami starszymi może nawet stanie się powszechna (bardzo bym tego chciała!), a jeśli nie powszechna – to z pewnością częściej będzie o niej mowa w przestrzeni publicznej niż było to dotychczas.

Oni czekają.

Starsi Ludzie na nas czekają.

My też kiedyś będziemy w wieku, w którym Oni są obecnie.

Fanpage Fundacji: CEG na Facebooku