Klops. Zdarzyło się to, co było do przewidzenia już od paru miesięcy. Mówiąc wprost: musiałam sięgnąć po pomoc specjalistów. I wiem już, że zdecydowanie zbyt długo zwlekałam. Uświadomiono mi to. Sytuacja jest na tyle niełatwa, że jednego odwiedziłam przedwczoraj, do kolejnego jestem zapisana na pojutrze, a w przyszły poniedziałek wracam do tego pierwszego.
Znikam z bloga. Zamykam go. Przynajmniej na razie.
Adieu.
Wierzę.
Wierzę w powyższe słowa.
Kiedy jest czas na własny smutek?
Nie wiem o tym. Kogoś boli głowa.
Trzeba biec do apteki po proszki,
uśmiech przesłać, życzliwe słowa.
Kiedy jest czas na własną rozpacz?
Nie wiem o tym. Bliżni umiera.
Trzeba zająć się płaczącym dzieckiem,
najbanalniej ludzkie łzy zbierać.
Kiedy jest czas na własną samotność?
Już wiedziałem. Nagle nieproszony
ktoś przypomniał o swoim rozstaniu.
Taki młody… a tak zawiedziony.
Kiedy czas jest na własną gorycz?
Nie wiem o tym. Pod krzyżem ktoś pada
trzeba biegać, kołatać, wyjednać,
stać w ogonkach, czekać, spowiadać.
O Jezusie powiedzieć. Pocieszać.
Rany koić. Dźwigać ramieniem.
I nie wiedzieć, i już nie zrozumieć,
kiedy czas jest na własne zwątpienie.
(x. Jan Twardowski, Wiersze z szuflady, Warszawa 2007)
…
Jedna chwila, jedno mgnienie
i tylko garść prochu nikłego.
I tylko rozdzierające wspomnienie
i nic więcej, i tyle wszystkiego.
Sokołów Podlaski to jedno z tych miejsc na moim Podlasiu, do którego wracam najczęściej.
Aktualnie również w tym mieście jestem i wczoraj wybrałam się na spacer. (Spacer z zakupami.) Dziarsko maszerując ulicą ks. Bosco od kościoła Salezjanów w kierunku szpitala powiatowego, zahaczyłam o uliczkę Andersa, a na rzeczonej uliczce – o herbaciarnię „Esencja”.
Miejsce z duszą. Ładnie urządzone. Ze ścianą „poświęconą” wyłącznie herbatom – na każdej półeczce stoi puszka innego rodzaju herbaty. Ja nie należę do Bóg wie jakich amatorek herbat, wolę kawę i muszę przyznać, że tamtejsze latte macchiato było naprawdę dobre.
Dziś – chcę odwiedzić kolejną „moją podlaską” miejscowość – Jabłonnę Lacką. A jutro – ponownie rodzinne „Zawrocie”.
Hanna Kowalewska w swoim pięknym cyklu książek opisuje Zawrocie. Dla mnie takim Zawrociem są te miejsca na Podlasiu, w których obecnie jestem.
Książkowe Zawrocie kojarzy mi się z takim błogim spokojem, czasem poświęconym ukochanej rodzinie, z miłością, z życzliwością. Niewielka, podlaska, moja rodzinna wieś – tu najlepiej odpoczywam. Jak pisałam już w jednym z postów – powiedzenie „beztroskie dzieciństwo” wywołuje u mnie skojarzenia z moim „Zawrociem”.
„Najlepszymi lekarstwami są miłość i radość. No, może jeszcze… zdrowy rozsądek.”
(H. Kowalewska Tego lata w Zawrociu)
…rodzinny dom.
I przybyłam na moje ukochane rodzinne Podlasie. W miejsce, w którym co roku spędzam wakacje. W miejsce, gdzie naprawdę odpoczywam.
Najstarsze zachowane w księgach parafialnych informacje o moich przodkach pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku. Możliwe, że przybyli tutaj z Kielecczyzny bądź Małopolski.
Dzieciństwo, zabawy z ciotecznym rodzeństwem – i absolutna beztroska. Z tym kojarzą mi się te miejsca. Wspólne spacery, wyprawy rowerowe – uwielbiałam to.
Podlasie – to również miejsce wiecznego spoczynku moich przodków.
…jeśli chcesz
żyć pod tym dachem,
chleb jeść zbóż –
sercem ojczystych progów strzeż,
serce w ojczystych ścianach złóż!
mrowisko 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.