Czytam właśnie książkę pod tym tytułem. „Garść popiołu”. Kryminał. A kryminały lubię. Po tygodniu ciężkiej pracy – należy mi się chwila relaksu! No więc – kryminałek. I muzyka. Tym razem – Studio Accantus.
🙂
Miesiąc: Luty 2019
I tak przez 3/4 dnia :)
Owczarnia. Jest moc!
Przy okazji pobytu w Szczawnicy, odwiedziłam pobliskie Jaworki i Muzyczną Owczarnię, wysłuchując w niej koncertu Breakoutu (z nieśmiertelnym „Gdybyś kochał, hej”). Lubię takie miejsca – lubię niespokojne, artystyczne dusze. Dużo bliżej jest mi do klimatu lat 70ych i 70ych – niż do klimatu czasów obecnych. Bliska jest mi A. O. (aktualnie namiętnie męczę „Kiedy mnie już nie będzie”). Nie mniej niż Osiecka, bliski jest mi Kofta (tu raczej bez zmian – „Samba przed rozstaniem” pozostaje moją ulubioną sambą). Breakoutu też słucham. Czasami.
Wiosna w Dziurawym Bucie
Wiosna zawitała do Dziurawego Buta. Chociaż mamy nadal kalendarzowy luty. Książka, herbata, tulipany (walę(w)tynkowe). Muzyka Maryny C. Przed chwilą wróciłyśmy z Moją B. ze spaceru. Czeka mnie pracowity wieczór. Więc korzystam, póki mogę, i uprawiam słodkie, niedzielne nicnierobienie. Tadam!
Utwory Maryny C. możecie znaleźć – na przykład – tutaj. Miłego słuchania. I miłej niedzieli!
Najlepsze życzenia walę(w)tynkowe!
Pokochać życie
Chciałabym, by znów było tak jak kiedyś – ja żyjąca pełnią życia, ja bez lęków. Ja z głową pełną pomysłów. Ja, która nie przejmuje się drobnostkami. I chwyta życie pełnymi garściami, ale takim, jakie ono jest. Gdybym wiedziała, kiedy dokładnie zaczął się ten mój „zjazd” – może byłoby łatwiej, może pewne rzeczy udałoby się przywrócić.
„Nie mówię, jak żyć. Opowiadam, jak żyję”.
(Blog „Mama nie z wyboru”, który uważałam za jeden z najlepszych blogów i do którego sięgałam, gdy potrzebowałam ukojenia i wyciszenia – zniknął jakiś czas temu z blogosfery.)
Czy kiedyś pokocham życie – po raz drugi? To jest nadal wielka niewiadoma. Kocham i jestem kochana – wiem to i (a może przede wszystkim) czuję. Ale nadal siedzi we mnie to „coś”. I od kilku tygodni wiem, że to „coś” uporczywie wraca. Lęk – który „obcapia”. I który niekiedy paraliżuje.
Nie piszę, jak jest cudownie, bo udawać nie mam zamiaru.
Dajcie mi, proszę, trochę czasu.
Na pewno wrócę.
A my tak łatwopalni
Pieniny. I my – Łatwopalni – w nich.
Odpoczywam :)
Chwila oddechu w polskich górach.
mrowisko 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.