Miesiąc: Sierpień 2018

Nie mam telewizora. I mieć nie będę. To, czego potrzebuję, zazwyczaj udaje mi się znaleźć podczas surfowania w odmętach sieci. A jak nie w sieci, to w literaturze, prasie. Chętnie posiłkuję się również wiedzą innych osób, wychodząc z założenia, że koniec języka za przewodnika.

Nie mam telewizora. Robię to z pełną świadomością. Mówię o tym z pełną świadomością.

Jeszcze raz powtarzam: nie mam telewizora. No, a teraz… dlaczego?

Jakby było jeszcze co oglądać, to bym nawet w tę telewizję zainwestowała. Ale gdy widzę wysyp tak zwanych gwiazd bądź Gwiazd (dla niektórych duża litera ma znaczenie), to – jak to kiedyś określiłam w jednym z limeryków, które wyszły spod mojego pióra – zachciewa mi się zwrócić obiad. Bo czegóż to gwiazdy (pardon, Gwiazdy) już nie robiły na wizji…? Poniżej krótka lista (niepełna, podkreślam):

– tańczyły

a) na lodzie

b) na parkiecie

– śpiewały

– udowadniały, jak bardzo znajomo brzmi czyjaś twarz

– występowały w cyrku

Kondycję telewizyjnych programów rozrywkowych fantastycznie opisała niejaka Klara Weritas w moim ulubionym słuchowisku radiowym pod zaiste piękną nazwą Trzy dni Pontona. Otóż wedle rzeczonej Klary, panie: Dyda Ohyda i Chocipek – były kojarzone między innymi z takimi dziełami jak Gwiazdy leją się w błocie czy Idiotki na wrotki. Nie dziwi więc, że – mając do wyboru płacenie abonamentu za powyższą rozrywkę lub założenie konta na Netflixie, wybieram to drugie rozwiązanie.

Ps. Poniżej, parę moich limeryków, na czele z tym, o którym piszę w tekście. Miłej lektury.

Na komendę policji w Suwałkach
przywieziono raz trupa w kawałkach.
Gdy policjant popatrzył na ciało,
zwrócić obiad aż mu się zachciało
i pomyślał: „No, była rozwałka!

Bogata pani z centrum miasta Tumu
sprawiła sobie pumę aż z Chartumu.
Zwierzę owe ta pani bardzo polubiła,
na jego grzbiecie siedząc po Tumie jeździła
czyniąc tym wiele szumu wśród tłumu.

Historyk (amator) w Żaganiu
chciał wziąć udział w Styczniowym Powstaniu.
Lecz kiedy branka była,
jego żona rodziła,
Więc nie było go na tym zebraniu.

Muzyk w mieście ogromnym (Koluszkach)
pasjami grywał na szkle i na puszkach.
Wszyscy mu tłumaczyli:
„Kaleczysz się, nasz miły!”
Rany miał na swych palców opuszkach.

Był czas, że bardzo lubiłam gadać. Zagadywałam ludzi, powiedzmy sobie szczerze. To się zmieniło. Z wiekiem? Nie wiem, może i tak. Ale również…

Szukałam akceptacji. Rozpaczliwie szukałam akceptacji. Zrozumienia. Siebie w szaleństwie tego świata (chociaż tego szukam wciąż). Oglądając siebie w lustrze widziałam tylko to, co mi się w sobie nie podobało.

Zanim w końcu polubiłam siebie taką jaką jestem (a jestem, jak niektórym wiadomo, Mrówką, Myszą z Dziurawego Buta, słowem: oryginałem), minęło bardzo wiele czasu. Już sam mój wygląd przez niektórych może być uznany oryginalny: raczej nikczemnej postury istotka, o krótkich rudych włosach, fanka tatuaży (póki co – sztuk trzy) i kolczyków (na dzień dzisiejszy – sztuk sześć), nosząca się generalnie na luzie (im luźniejsze ciuchy, tym lepiej). A był czas, nie ukrywam, że podążałam za wzorcem dyktowanym zewsząd przez kulturę tak zwaną popularną.

Bycie szczupłą – to sobie postawiłam za punkt honoru w wieku piętnastu lat. I popadłam w szał odchudzania. Zgubiłam dziesięć kilo i uważałam, że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Uparłam się, że zapuszczę włosy. Look określany jako pielgrzymkowy (określany przez Mecenasa S.) ćwiczyłam z zapałem.

Trochę przeszłam, zanim udało mi się skompletować swój styl. Jestem sobą. Dobrze się czuję. Jest okej. Nawet jak mam te dwa kilogramy więcej i unikam sztucznych rzęs oraz botoksu. Co do gadania… ostatnio wolę słuchać.

A paniom podążającym za szczupłością, poprawiającym swoją urodę za pomocą ostrzykiwań twarzy i za pomocą skalpela (tak, wśród nich są i moje rówieśnice), polecam to, co sama właśnie czytam: