Miesiąc: Wrzesień 2019

Urodził się dokładnie dziewięćdziesiąt trzy lata temu. Dziadziuś. Mój Ukochany Dziadziuś. Słowo „Dziadek” w odniesieniu do Niego brzmi jakoś… zbyt twardo. On jest takim Dziadziusiem o jakim pisano w „Dzieciach z Bullerbyn”. Wrażliwym, dobrym Człowiekiem. Kochającym i kochanym.

Ja naprawdę nie potrafię nie płakać, gdy o Nim mówię. Ja naprawdę nie potrafię nie płakać, gdy o Nim piszę. Nie potrafię nie płakać, kiedy myślę o moim „Zawrociu” – rodzinnej wsi Dziadziusia. Dzisiaj się popłakałam, gdy moja „zawrociańska” Rodzina wyjeżdżała.

Zainwestowałam w tomik wierszy Kofty i wsiąkłam. Nie ma mnie dla nikogo. Czytam. Wszędzie, gdzie się da.

Jest sobie osiedle. W miejscowości, nazwijmy ją, W. Mieszkańcy owego osiedla są aktywni na jednym z forów internetowych. I ilość hejtu i jadu, jaka czasem pojawia się na tym forum, jest po prostu nieziemska. Ja nie mówię, że ze strony wszystkich. Ale ze strony pewnej liczby osób – na pewno. Osoby obrażane dały w pewnym momencie do zrozumienia, że będą wyciągać konsekwencje prawne. Na osobach, które sieją zamęt – większego wrażenia to chyba nie zrobiło. A ja po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać: skąd w ludziach złudna nadzieja na to, że w Internecie są tacy anonimowi? Że ukryją się pod jakimś nickiem i będzie okej? Przecież w Internecie nic nie zginie.

Bareja by tego nie wymyślił…

Zasadniczo nie wypada, żeby baba, co to ma lat prawie trzydzieści (cytat z wczoraj: „Jutro kończysz tyle lat… ile kończysz”) w dniu swoich urodzin tytułowała wpis na bloga: „Hepi Berfdej”. Niemniej jednak owa baba lubi czasem poprawić sobie humor śpiewaniem na cały głos. Dziś – wyskoczywszy spod pierzynki – odśpiewała sobie samej „Sto lat”.

No, dobra. Powyższe jest jedną wielką ściemą, bo budziła się długo i z trudem. Pół nocy czytała książki, które dostała w prezencie urodzinowym. A teraz wraca do tej z nich, której jeszcze nie skończyła.

Już za parę dni… za dni parę… moje kolejne urodziny. Trzymajmy się wersji, że osiemnaste. Ten rok jest strasznie dziwny. Niemniej jednak pozostaję otwarta na nowe przygody i wyzwania. 2016 mnie przeczołgał… oby następne lata były lepsze.

Niedawno skierowano do mnie słowa: „To, co mamy – to chwile. Chwile szczęścia”. I tak jest. Chyba tak jest. Życie bywa piękne, ale i nie.

Poniżej – zdjęcie Ziemby. Tak pięknie uczyła jak żyć. I tak kochała życie…

Pogoda za oknem jesienna, migrena szaleje, w telewizji leci jakiś wyjątkowo mało inteligentny film, a ja umieram.

Serio. Umieram. Tak mi łeb pęka.

Nie mogąc zostawić Dziadka samego z pięcioma psami (w tym moją B. – nadal na restrykcyjnej diecie, nadal leczoną), zostałam dziś w Podkowie, z zaznaczeniem, że do domu wracamy w poniedziałek.

Czy siła jest kobietą? W sumie byłoby fajnie, gdyby jednak nią była. Silnej osoby nie powala brzydka pogoda, ani migrena. Kocham jesień. Ale nie deszczową i ponurą.

W biegu – pomiędzy załatwieniem jednej sprawy a tysiąca innych nie – cierpiących – zwłoki. Zrobiłam sobie małą przyjemność. Jaką – to można wyczytać z tytułu posta.

Nie powiem, żeby najnowszy film Quentina Tarantino, który obejrzałam wczoraj, mi się spodobał. Trudno mi było po nim usnąć. A, i cały czas męczę jedną książkę. I nie mogę jej zmęczyć. To tyle z szeroko pojętej kultury.

B. czuje się lepiej. Dziś wet.