Miesiąc: Kwiecień 2020

A las już jest otwarty

Published on przez mrowisko

Wyszłam dziś na spacer – wzdłuż otwartego już lasu – by pobyć ze swoimi myślami. Cały Boży dzień spędziłam przed komputerem, przy pracy. Więc to chyba zrozumiałe, że chciałam się dotlenić.

I taka mnie naszła refleksja, że takie chwile, jak te będące obecnie – nie pozostaną bez wpływu na to, jakimi my będziemy ludźmi. I nie mówię w tym momencie o kwestii ekonomicznej, na przykład. Może nauczymy się bardziej doceniać to, co mamy? Może przystopujemy trochę w tej (od)wiecznej gonitwie, której ulegamy? Może trochę się uspokoimy?

Stanisław Soyka „Uciekaj moje serce”

Niebo do wynajęcia

Published on przez mrowisko

„Zaparzyłem herbatę w mym pokoju nad światem…”

(R. Kasprzycki „Niebo do wynajęcia”)

Kiedyś – w sumie jeszcze nie tak dawno – ludzie wręczali sobie nawzajem bombonierki albo kwiaty. Obecnie prezentem niemalże idealnym okazuje się być gustowna maseczka. Obyś żył w ciekawych czasach… Obyś. Bo już po kilku dniach siedzenia w domu dostajesz kota. Jasne, masz pracę, ale nie samą pracą człowiek żyje. Dobrze, że wreszcie otworzono parki i lasy. Przynajmniej na spacer można wyjść. Nawet jeśli to będzie krótki spacer. Zawsze nogi wtedy rozprostujesz.

Klątwa Koca i Kanapy

Published on przez mrowisko

Wsunęłoby się litery swoje cztery pod kocyczek i przycupnęło na sofie. Wystawiłoby się (za dnia) twarz do słońca (choć ono za oknem). Poczytałoby się…

Właśnie. Na tym polega Klątwa Koca i Kanapy. Pracujesz, pracujesz, pracujesz i nagle patrzysz na kanapę. I zaczyna Ci się chcieć spać. Serio. Choć ja osobiście lubię pracować w nocy, kiedy nikt i nic mnie nie rozprasza. Tak jest i teraz, tu, w tym momencie. Pracuję. A ze słuchawek leci głos Barbary Wrońskiej.

Barbara Wrońska „Nie czekaj”

Delikatność kowadła

Published on przez mrowisko

Dziwne te Święta. Strasznie dziwne. Połamany łokieć (nie mój), połamany nadgarstek (też nie mój) plus zakrzepica w pewnym momencie też się raczyła pojawić (wszystko u jednej i tej samej osoby). A teraz skoki ciśnienia (też nie u mnie, a jeszcze u kogo innego). Życie ma delikatność kowadła, bo wirus z koroną to się nadal po świecie pałęta.

Więc ja, coby nie sfiksować, coby humor sobie poprawić – pomalowałam paznokcie na walący po oczach róż. I lecę robić sobie kawę.

Małe mieszkanko na Mariensztacie

Published on przez mrowisko

Bardzo lubię warszawski Mariensztat. Nie przyszło mi – jak dotąd – na nim mieszkać i tego nie planuję (przynajmniej w najbliższej przyszłości). Chociaż ostatniej nocy śniło mi się, że tam zamieszkałam. W takim małym mieszkanku – jak moje obecne…

Strasznie dziwne idą Święta – nie dość, że cały świat walczy z wirusem z koroną, to jeszcze Mecenas S. połamał nam się był, biedaczysko, srodze (więc, drodzy Czytelnicy, dajcie sobie spokój z zadawaniem się z drabinami, jak wysokie te drabiny by nie były).

Irena Santor „Małe mieszkanko na Mariensztacie”