Kategoria: Twórczość

Mam pomysł na kolejny projekt kolejnego tatuażu. Może ktoś zna jakieś dobre studio? 🙂  Odkrywam kolejne utwory muzyczne, literackie, kolejne filmy. Nie płynę z nurtem rzeki – uparcie drepczę, bo drepczę (nie lubię się spieszyć), ale – pod prąd. Cały czas jedynie szukam tego swojego stylu ubierania się – eksperymentuję permanentnie. Jak śpiewała Marysia Sadowska – ,,w inną stronę niż inni chcę iść”. 

Przeleciałam dzisiaj wzrokiem posty z Kopenhagi. Na przykład ,,Spacerem w stronę Norrebro”.

Wspomnienia…

Erasmus w Danii

Lubuję się w ckliwych romansidłach. To znaczy: ostatnimi czasy lubuję się w ckliwych romansidłach. Są idealne na takie zupełne odmożdżenie (zwłaszcza przy tak podniesionym ciśnieniu, jak moje dziś)! Lecą ukochane stare kawałki, a ja – zalewając się łzami – palę świeczki i czytam jakiś polski odpowiednik Danielle Steel. I niczego więcej przed weekendem do szczęścia nie potrzebuję!

Wróciłam do pisania dłuższych form. Ściślej mówiąc: w wolnych chwilach ponownie skrobię coś, co stworzyłam dobre kilkanaście lat temu. Miałam wtedy dwanaście lat i wysmarowanie bitych stu stron (a nawet trochę ponad stu) – było nie lada wyczynem. I po upływie x lat, ponownie wróciłam do tego mojego ,,dzieła”. Z mocnym postanowieniem poprawy – i dokończenia go.

Ostatnie dłuższe ,,coś” powstało po mojej maturze, kiedy wpadłam na pomysł zdawania do łódzkiej filmówki i w związku z tym – a marzyło mi się pisanie scenariuszy – musiałam przedstawić komisji rekrutacyjnej przed którą ewentualnie bym stawała – swoje dzieło, liczące najmniej sto stron. Wysmażyłam takowe i szumnie nazwałam książką. Po czym postanowiłam się pochwalić tym przed moją rodziną.

Finalnie moje wybitne wypociny spłonęły w kominku. Pełne dramatyzmu losy głównej bohaterki sprawiły, że moim najbliższym pociekły łzy, ale… ze śmiechu.

W skrócie wyglądały one tak, że dziewczyna z Warszawy przeprowadza się do miasta w którym ja sama obecnie mieszkam, by zamieszkać z ojcem i jego nową kochanką. Wskutek mało szczęśliwego zbiegu okoliczności odkywa, że kochanka ojca jest tak naprawdę transwestytą, który zamordował jej matkę.

Bosko, prawda? Harlequiny, przy całym dla nich szacunku, przy tej historii mogą się schować.

Po tym, jak powyższa opowieść została zjechana od góry do dołu przez recenzenta i spłonęła w kominku – długo, długo nie pisałam nic… długiego. Teraz powoli się to zmienia.

Ha! Oddycham pełną piersią! Już odetchnęłam. Trochę przynajmniej. Przede wszystkim – psychicznie. Sierpień będzie pracowity – zapisałam się na intensywny kurs duńskiego i jestem taka meeega sszczęśliwa! ❤ Tak więc teraz zbieram siły przed sierpniem. ,,Będzie dobrze” – powtarzam sobie. – ,,Będzie dobrze!”. A jak inaczej miałoby być? Gdzieś dostrzegłam jakieś małe migoczące światełko. Już nie zakładam wersji pesymistycznych. Bo będzie dobrze. Będzie – jak w piosence – cudnie. 

Dziecko chowane pod kloszem. Wychuchane, wypieszczone. Marzy, by wkroczyć w świat dorosłych. Wyjeżdża na studia – najpierw do innego miasta, potem – poza granice swojego kraju. 

Nie jest mu łatwo. Powrót do normalności, do równowagi – jest trudny, długi, bolesny. Kończy się sukcesem. 
To wszystko – te doświadczenia – pozwala odkryć kawałek siebie. Zmienia człowieka, ale i… w jakiś sposób hartuje. Następuje podział życia na ,,przed wyjazdem” i ,,po wyjeździe”. 

Dzisiaj to dziecko jest już sobą. Ale zupełnie inną ,,sobą” niż kiedyś. Bardziej skupioną na sobie, twardszą psychicznie (chociaż nie jakąś supertwardą). Dojrzalszą. Spokojniejszą. Nie zamartwia się byle czym, jak to kiedyś bywało. Nie wpada w histerię z byle powodu – a przynajmniej stara się tego nie robić. Już wie, że nie może dawać sobą manipulować.

Dziecko odkryło. Odkryło siebie. I nie przestaje odkrywać.

Bliska mi osoba miała kiedyś – jak to ona nazwała – wizję. Błagała mnie, bym nie używała pióra z czerwonym atramentem, czerwonych długopisów et cætera. Korzystanie z nich – miało zwiastować nieszczęście. 

Zapomniałam o tej prośbie, przyznaję. Dopiero ostatnie doświadczenia – zetknięcie się z wyjątkowo nieżyczliwą osobą – sprawiły, że temat tej rozmowy powrócił. Mówi się, że mądry Polak po szkodzie. Czy ja wierzę w przesądy – nie mnie to oceniać. Ale coś w tym wszystkim chyba jednak jest. 

Dzisiaj jest mi po prostu – po ludzku – przykro. 

Kiedy 30 – ego kwietnia 1994 roku odziana w białą sukienkę Edyta G. przekonywała w Dublinie, że nie była Ewą i – co więcej – nie skradła nieba, byłam pacholęciem dwuletnim (no, okej, niespełna, bo do pełnych dwóch lat jeszcze trochę mi brakowało). Dzisiaj – po ponad dwudziestu latach, gdy moje koleżanki to są już matki, mężatki itepe itede, a moja rodzicielka wypytuje, kiedy będzie niańczyć wnuczkę (koniecznie wnuczkę; dwoma wnukami bowiem hojnie obdarzyli ją mój brat i jego urocza małżonka) imieniem Leokadia (koniecznie Leokadia; wszak to piękne imię nosiła rodzicielka rodzicielki – moja osobista babka, którą ledwie poznałam, a właściwie nie znałam… przynajmniej nie znałam jej jako osoby zdrowej) – ja z uporem maniaczki pozostaję singielką. (Nie, kurna, singlem, nie znoszę używania określenia ,,singiel’’ w stosunku do kobiet; przecież nie jesteśmy facetami!) Możliwe, że wiele osób z mojego otoczenia – patrząc na mnie – spytałoby krótko, acz treściwie: WTF? . Ja – jak niektórzy wiedzą – lubię sobie czasem pomarzyć…. ale generalnie to mi do poszukiwania faceta niespieszno.

Rzecz pierwsza. Jestem introwertyczką, kimś zamkniętym w sobie, bardzo nieufnym. I wiem skądinąd, że za sprawą powyższych moich cech wiele osób ma mnie za osobę aspołeczną, a niekiedy wręcz niegrzeczną (to drugie wynika akurat z faktu, że jak mam zły humor, to bez noża sugeruję się nie zbliżać, bo jak ktoś naruszy wówczas moje osobiste terytorium – zostanie dotkliwie pokąsany). Aspołeczna nie jestem, ale – znowu: nie jestem taka jak moi rodzice, czyli nie jestem bratem – łatą, nie bratam się, zachowuję dystans. ,,Sztywna”? Tak, mnóstwo razy słyszałam, że jestem sztywna. Znowuż – jedno wynika z drugiego. To, co wydaje się być ,,sztywnością’’ jest po prostu nieufnością; ja – introwertyczka potrzebuję więcej czasu, by komuś zaufać. Wolę mieć kilkoro bliższych znajomych – staram się nie szafować słowem ,,przyjaciel’’ – i z nimi mieć kontakt – niż pół tuzina ,,najlepszych przyjaciółek’’, które nawzajem obrabiają sobie d*** za plecami.

Po wtóre – jakkolwiek lubię sobie posłuchać – od czasu do czasu – piosenki pod znamiennym tytułem ,,Takiego chłopaka’’, w której padają słowa

Daj chłopaka,

tak, chcę wariata –

chcę pijaka,

tak, daj siłacza –

daj brzydala,

tak, daj Polaka

nie uważam się za desperatkę. Nie mam konta na eDarling, sympatia.pl i ich pokroju portalach w sieci. Weszłam kiedyś – w ramach surfowania w odmętach Facebooka (a tu akurat bywam aktywna) –  na jakieś forum internetowe właśnie dla osób poszukujących drugiej połówki – ale tylko i wyłącznie po to, żeby sobie obejrzeć selfie, jakie ci ludzie sobie cykają ze złudną nadzieją na to, że ilość ,,lajków’’ będzie wyznacznikiem ich popularności i tego, jak podobają się innym (fizycznie, rzecz jasna). Rozwaliły mnie nie tylko zdjęcia, ale również komentarze – zostało tam zawarte wszystko (a szczegóły takie, że aż boję się je upubliczniać). Po pozach niektórych pań widać było, iż gotowe są wskoczyć do łóżka pierwszemu lepszemu. Machnęłam więc ręką na to forum, twierdząc (z politowaniem): ,,Jedno drugie wydupczy i będą kwita!”. A ja nie zamierzam zniżać się do poziomu jego użytkowników – płci obydwu, z naciskiem na tę ładniejszą.

Jak do tej pory nie skradłam nieba nikomu. A nawet jeżeli skradłam – to, niestety, egzemplarzom o których pani Katarzyna Klich głosiła swego czasu, iż zamieni ich na lepszy model.

Nie mam do Ciebie sentymentu –

to pewne, że już nie będę mieć.

Robisz za dużo tu zamętu,

a nie wynika z tego żadna dobra rzecz.

Nie pozostawiasz mi wyboru:

na lepszy model zmienię Cię.

Nie potrzebuję w domu złomu,

dłużej nie!

Dobra, nie jestem Ewą, nieba nie skradłam, ale – na ten zbliżający się rok – życzę sobie znaleźć kogoś naprawdę sensownego. Kogoś, kto nawet nie będzie próbował mnie zmieniać (tym bardziej nie na siłę). Kogoś, kogo nie będę musiała uświadamiać, iż:

Nie jestem mości panienką,

co lubi czyścić okienko.

Co ścieli i mości łóżeczko,

nie będę Twoją laleczką!

Kogoś, kto mnie zaakceptuje z całym dobrodziejstwem inwentarza – rudymi włosami, kilkoma kilogramami za dużo, tatuażami, dziurami po kolczykach nie tylko w uszach, a wreszcie – i to jest chyba najtrudniejsze – z jęzorem. Niewyparzonym (wstyd się przyznać, klnę jak szewc z najdalszych krańców Targówka i raczej brak widoków na to, by cokolwiek się miało w tej materii zmienić; najczęściej jest tak, że ja sobie, jęzor sobie). Choć – jak pisałam – nie jestem zdesperowana, jednak czasem myślę, że fajnie byłoby mieć się do kogo przytulić. Może i ja stanę się taką Ewą? Może i ja skradnę komuś niebo…? Na wszystko, myślę, przyjdzie czas!

Pedałuję przez Enghave Plads. Ubiór iście hipsterski, w uszach najnowsze słuchawki, na które wydałam majątek, będąc jeszcze w PL. Tak, tak, zaszalałam, no, ale – raz się żyje i raz zaszaleć trzeba.

Jako się rzekło – aktualnie zasuwam ruchliwą arterią miasta. Rowerem – jak to tutaj. Mijam ludzi spieszących do pracy, do szkoły, na zakupy. Mijam ludzi siedzących w kawiarniach. Ech, kurczę, marzy mi się kawa o której na razie muszę zapomnieć – ścisła dieta! (Poza tym – zdaję sobie sprawę, że muszę ograniczyć ilość spożywanej kofeiny – i to wręcz drastycznie.) Zerwałam się z uczelni – po raz pierwszy w życiu. (Słowo honoru – nigdy wcześniej nie byłam na wagarach.) A w uszach dzwoni mi tylko ten dźwięk:

Hotel wolnych pokoi,

w recepcji pająk śpi.

W torby wkładam powoli

okruchy tamtych dni.

Mijam hotele, hostele, pensjonaty. To miasto jest naprawdę piękne. Wiem, co mówię (albo piszę; w sumie na jedno wychodzi) – z mojego Amager muszę przejechać przez nie… praktycznie całe, by znaleźć się w miejscu, w którym teraz jestem, tym sposobem trochę już zdążyłam je poznać. Enghave Plads jest jedną z tych miejscówek, którą upodobałam sobie szczególnie – tutejszy park (Enghave Parken) zdecydowanie sprzyja nauce – jak tylko wyjdzie trochę słońca, to z moimi uczelnianymi manatkami (książki, zeszyty i tryliard innych pierdółek)  lubię się tam przemieścić – celem oddania się jakże ciężkiej, tudzież namiętnej pracy, rzecz jasna. A że Vesterbro jest jeszcze tą z dzielnic, w której bywam nader często – Enghave Parken zazwyczaj mam, że tak powiem, po drodze. Albo dokądś, albo skądś. Chęć do nauki, aczkolwiek w pewnym momencie przeżyła potężny kryzys – jeszcze we mnie jest; z przerwami, na ten przykład, na jakieś święta – wówczas absolutnie nie chce mi się nic robić. Tak, wiem, zerwałam się dzisiaj z zajęć, olałam moje uczelnianie obowiązki, zobowiązania – jak zwał tak zwał. Podkreślam jednak, że zrobiłam to pierwszy raz w swoim życiu. Ponieważ osiemnaście lat skończyłam daj Boże już jakiś czas temu – i mam świadomość tego, że to ja odpowiadam za swoje czyny, na wagary poszłam z pełnym rozmysłem. I absolutnie nie wykluczam, że kiedyś ten wyczyn powtórzę.

Z samą sobą już dogadać się tak trudno,

a człowieka, który obok mnie tu śpi

nie obudzę – musi w pracy być na siódmą.

            Gorycz niesłodzonej kawy. Mocnej – jak przystało na espresso. Moja ulubiona kafejka na Amagerbrogade – bardzo blisko Øresundsvej. Często można mnie tutaj zastać – pogrążoną w lekturze.

Zapaliłam papierosa. Wciągnąwszy parę razy dym do płuc – zgasiłam go w popielniczce. Przewróciłam kolejne kartki książki – nieśmiertelny ,,Ojciec Chrzestny’’ jest dobry na wszystko, pomaga nawet w dni, kiedy mam największe doły. Nie cierpię Petera Clemenzy, przyznaję, ale takim Santinem Corleone osobiście bym nie wzgardziła… Dzisiaj jest lepiej – nie tęsknię już tak bardzo jak wczoraj, kiedy – wieczorem – przemierzałam plażę; znaną tutaj jako Amager Strand. Na ile to jest chwilowa poprawa nastroju – tego nie wie nikt. Łącznie ze mną.

Znam te drogi przez układy planetarne,

w chmury, bzdury i marzenia, w nieskończoność.

Trzeba znaleźć tu, na Ziemi, swoją prawdę –

nawet gorzką…

nawet słoną….

Nawet jeśli znalazłam już tę swoją prawdę – gorzką, słoną, jaka by ona nie była – potrzebuję trochę czasu, by się z tą prawdą oswoić. Nietrudno się domyślić, że pojęcie ,,trochę czasu’’ jest względne – sama jestem ciekawa, jak długo przyjdzie mi się zapoznawać, zaprzyjaźniać, oswajać.

…którą dzielisz ze mną Ty

w noc bezsenną,

tu na Ziemi.

Szara, wielka kamienica,

pokój, dywan, koń drewniany.

Z okien: wozy, tłum, ulica,

raj podwórza zakazany.

 

Stwierdziłam, że w sumie to po co siedzieć w domu – pójdę na spacer. Plaża – na ogół za dnia pełna ludzi – w okolicach godziny dwudziestej robiła się pustawa, a godzinę później – była absolutnie wyludniona. Dzisiaj było na domiar złego bardzo chłodno – wręcz zimno – a taka pogoda długim nadmorskim pieszym wycieczkom nie służy… Bądź co bądź – całą plażę, na której zwykło kwitnąć życie towarzyskie dzielnicy Amager – miałam dla siebie.

Ostre nadmorskie powietrze cięło mnie po twarzy. Pod powiekami czułam łzy. Ta tęsknota za domem była najgorsza. Ale – pocieszałam się, że to już zdecydowanie bliżej niż dalej – pięciomiesięczne stypendium powoli… chyliło się ku końcowi. O ile o stypendium można powiedzieć, że się ,,chyliło’’ (nawet jeśli ,,ku końcowi’’). Przyspieszając kroku, pogłośniłam swoją mp3, by lepiej słyszeć Ewę Demarczyk, śpiewającą o strachu na wróble, pragnącym przysiąc miłość. Abstrahując od rzeczonej Demarczyk, rzeczonego stracha i wszystkich groszków i róż na tym świecie – w myślach powtarzałam sobie wiersz ,,Młodość’’ Leopolda Staffa, będący jednym z moich ulubionych. ,,Szara, wielka kamienica’’. Dom, w którym spędziłam znaczną część mojego dzieciństwa nie był wprawdzie kamienicą Bóg wie jak szarą (oraz starą), a raj podwórza stał zawsze przede mną otworem – cóż z tego, że owe podwórze nie posiadało absolutnie żadnej bramy i właściwie każdy osobnik przemierzający ulice warszawskiego Mokotowa mógł tam zajrzeć…? Teraz – będąc na obczyźnie już któryś miesiąc z rzędu – boleśnie odczuwałam brak pięćdziesięciu czterech metrów kwadratowych na Malczewskiego, z którymi wiązałam wiele pięknych wspomnień. Zwłaszcza, że od samego początku pobytu poza granicami mieszkałam w warunkach, których mało komu bym życzyła.

Do osób przesadnie otwartych nie należałam nigdy. Wręcz przeciwnie – jestem osobą nieśmiałą i zamkniętą w sobie; wiem, że wielu ,,ludziów’’ odbiera mnie wręcz jako zimną. No i – szczerze powiedziawszy – wolę pisać niż gadać. Stąd piszę, piszę, piszę… jakoś łatwiej mi to przychodzi. Zdecydowanie łatwiej – niż przemówienia, wystąpienia, rozmowy wszelkiego rodzaju. Tym, co stosunkowo szybko pierzchło – mniej czy też bardziej skrycie – są rozmaite myśli, słowa, znajomości. Czuję, że wiele rzeczy po prostu zaniedbałam. Czuję? Wiem to. Niektóre z nich – nie wrócą już nigdy.

Jak to się mówi: zmieniłam płytę. Zamiast groszków, róż, Staffa – słuchałam teraz Metalliki…

So close no matter how far

couldn’t be much more from the heart,

forever trusting who we are

and nothing else matter.

…a po głowie chodził mi Przerwa – Tetmajer.

Taki tam spokój. Na gór zbocza

światła się zlewa mgła przezrocza

na senną zieleń gór.

Szumiący z dala wśród kamieni

w słońcu się potok skrzy i mieni

w srebrnotęczowy sznur.

Szłam. Plażą. Pogrążona w marzeniach. Szłam. Przed siebie. Uciekając – od problemów, od prozy życia. A pod powiekami czułam tylko słone łzy.