Miesiąc: Marzec 2016

Dzisiejsza próba ratowania polskiego smartfona zakończona. Fiasko po całości.

Jak się okazuje – reanimowanie smartfona w Danii chyba raczej się nie opłaca. Duńczycy – jak się okazuje – jeśli mają do wyboru: naprawić telefon i kupić telefon, to zasadniczo czynią to drugie. Kiedy dwa tygodnie temu HTC (następca mojej nieodżałowanej Nokii, jakże zuchwale mi ukradzionej!) zaczął odmawiać współpracy, a ja odkryłam, że to problem z kartą SIM – stwierdziłam, że to żaden problem, że polski telefon mi się tu nie przyda, ale… no właśnie.

Ale:

– wiele osób dawało mi znać, że się niepokoi, że nie może się do mnie dodzwonić i / lub ,,dopisać” esemesowo.

– zaistniało ryzyko, że nieszczęsną kartę SIM zgubię, a wtedy Pan Mecenas (tak, tak, mój kochany Tatuś – kto zna Mecenasa, ten wie, jak bardzo Mecenas jest kochany ❤ kocham Cię, Tatusiu! <3) może być Mecenasem bardzo, bardzo złym (złość byłaby zapewne porównywalna do złości w momencie, kiedy odkryliśmy kradzież Nokii – o ile nie większa).

– moja rodzina jednak woli kontaktować się ze mną z Polski na numer polski.

Dzisiaj – strawiłam cały dzień na poszukiwaniu serwisu, który podjąłby się naprawy rzeczonego HTC. Reasumując (jakże krótko i jakże treściwie): dupa. Wszędzie mówiono, że to strasznie drogo. Myślałam, że zejdę, gdy w czwartym serwisie podano mi konkretne powody. I konkretną cenę.

– Wie Pani, to jest ewidentnie problem w samym środku telefonu. Trzeba byłoby go rozebrać na części. A to HTC, który nie jest telefonem zbytnio popularnym, więc z dostaniem części też nie byłoby prosto. Ma Pani do wyboru: płacić 3 tysiące polskich złotych za naprawę albo kupić nowy telefon – za 500 złotych.

Chyba się pożegnam tym samym z HTC. Mimo wszystko – jakkolwiek do mojej słynnej Nokii żywię duży sentyment – najlepsze wspomnienia mam związane z komórkami marki Motorola. Były chyba najbardziej niezawodne.

Póki co – proszę zapomnieć o moim polskim numerze telefonu. On teraz nie istnieje.

Cóż. Siadam do roboty, wszak trzeba się przygotować na jutrzejsze zajęcia (samo, niestety, się to nie zrobi!). O 21.00. miting z Mecenasem na Skype. Wówczas zostaną podjęte jakieś decyzje.

Wojciech Młynarski śpiewał swego czasu, że ,,nie ma jak u mamy”. Dla mnie to pierwsze Święta z dala od domu, więc to też nowe doświadczenie i – przyznam – jeśli powiem, że łatwe, to skłamię. Niewątpliwie jednak – ciekawe. Dziś uczestniczyłam w rodzinnym śniadaniu wielkanocnym w Podkowie – rzecz jasna, za pomocą Skype’a. Dziś również – przez ponad godzinę rozmawiałam na Skype z moją psiapsiółką. ❤

Żeby umilić sobie tu czas – poszłam na kawę. Przyznam, że kawę bardzo lubię 🙂 Zabija większość smutków 🙂 Jest na Amagerbrogade taka kawiarenka, która bardzo przypadła mi do gustu.

Przy okazji – zjadłam muffina. Cytrynowego. Był bardzo smaczny! Rodzinka w Podko wcina mazurki, to ja w Kobenhavn nie mogę być gorsza :p

Paskudna pogoda – deszcz! 😦 – przygnała mnie z powrotem do akademika. Ale wspomnienia pysznej kawy… pozostały 🙂

A tak – z tęsknoty za latem – słucham teraz…

….i….

Dzisiejszy post będzie dotyczył dnia wczorajszego. Powód jest bardzo prosty: przez dwa dni nie było Internetu i to, co pisałam na Facebooku o ograniczeniu swojej aktywności na Fb – dotyczyło właśnie tego; chodziło o to, żeby nie używać Internetu w smartfonie, bo to roaming (po rozmowie z Władzami Wyższymi na temat ostatniego rachunku za telefon – zdecydowanie wolę nie przeginać…).

A wczoraj się działo. Było tak ślicznie i słonecznie, że się naprawdę aż z domu chciało wyjść, no i nie było wiatru (dzisiaj był bardzo silny). Obleciałam kopenhaskie faktorie czekolady (ceny zupełnie zawrotne, więc mogłam tylko – jak to obrazowo mawia mój Tatuś: popatrzeć jak ludzie jedzą lody.

Amalienborg, Langelinie Pier i Kastellet – w tych trzech nazwach można zmieścić opowieść o tym, co dziś widziałam.

Zaczynając jednak od początku – rano – jakbym oberwała obuchem w głowę. Wiadomość o Brukseli sprawiła, że chodziłam jak śnięta i w zasadzie na miasto wyszłam późno, bo dopiero około czternastej.

Trasę sobie dziś obrałam ambitną – postawiłam sobie za cal zapoznać się ze słynną the Little Mermaid 🙂  A ode mnie to jednak spory kawałek drogi (a jeszcze – chcąc poznawać miasto, wybrałam okrężną drogę) – to była bodaj najdłuższa z odbytych przeze mnie do tej pory wycieczek. Przeszłam przez przepiękny Amalienborg – rezydencję królewską, de facto składającą się z czterech pałaców – w kierunku Den Lille Havfrue, czyli bodaj najsłynniejszego pomnika w Danii. Mijając Langelinie Pier – miejsce cumowania wielkich statków pasażerskich, a wcześniej – anglikański Saint Alban’s Church (kościół świętego Albana) – dotarłam do syreny – oblężonej, nietrudno się domyślić, przez turystów, spragnionych posiadania z nią – za przeproszeniem – ,,słit foci”.

Kastellet – kopenhaska cytadela. Wszystko opisane wyżej – może poza  znajduje się – de facto – na jej terenie.

Zdjęcia są kiepskiej jakości, ale były robione już pod sam wieczór.

Dzisiejszy trip po muzeach zaczęłam od Tojhusmuseet (ang. The Royal Danish Arsenal Museum). Jest to część Muzeum Narodowego, które również dziś odwiedziłam, ale o tym później.

Okrągła Wieża i kościół Świętej Trójcy są ze sobą związane nierozerwalnie – to znaczy Okrągła Wieża jest częścią kościoła, funkcjonującą w przeszłości jako obserwatorium astronomiczne, jak również – jako miejsce, gdzie mieściła się przykościelna biblioteka.  Budynki powstały w latach 1637 – 1642 z polecenia króla Chrystiana IV. Są częścią kompleksu budynków uniwersyteckich – kościół pobudowano dla studentów Uniwersytetu Kopenhaskiego i został on konsekrowany w 1656 roku. W 1728 roku Kopenhagę  nawiedził pożar (Copenhagen_Fire_of_1728) i kościół otwarto ponownie w 1731 roku. To pierwszy w Danii kościół akademicki.

Rundentaarn ma 34,8 metrów wysokości i dawniej wyrastała ponad wszystkie inne kopenhaskie dachy. Obecnie podziwiać z niej można panoramę miasta. Na sam szczyt prowadzi Spiralny Chodnik, mający 209 metrów długości i okrąża rdzeń wieży siedem i pół raza. Dobrze jest zajrzeć do dzwonnicy, posiadającej oryginalny sufit z 1729 roku, mieszczącej eksponaty związane z historią Okrągłej Wieży.

Obecnie w dawnej bibliotece – w wieży – mieści się sklep z pamiątkami i sala wystawowa.

Zbudziwszy się, a następnie skonstatowawszy (z niejakim przerażeniem), że jest godzina 7.30, ogarnąwszy się w trymiga – nie mając już czasu na spacer, skorzystałam – co zdarza mi się rzadko – z takiego dobrodziejstwa, jakim jest kopenhaskie metro.

Dzisiaj St. Patrick’s Day, więc na ulicach Kopenhagi aż się roi od… Irlandczyków. A może – Duńczyków przebranych za Irlandczyków. Jakby nie było, przez stolicę Danii przejść dziś nie sposób, nie minąwszy ani pół człowieka w zielono – białych barwach – przy czym zdecydowanie najwięcej jest cudaków we wściekle zielonych kapeluszach (z pluszu? czort wie, z czego, bądź co bądź ten materiał wygląda na taki … przytulaśny). Irlandczycy lub ,,Duńczycy vel Irlandczycy” są wszędzie, dosłownie wszędzie – pomijam już Radhuspladsen, ale odwiedziłam dziś Frederiksberg i też tam byli, okupując irlandzkie puby. Na ogół nie rozstawali się dziś z piwem, więc raczej nie byli zanadto trzeźwi.  Kobmagergade – tuż pod Studenterhuset – przeszła dziś parada z okazji St. Patrick’s Day. A tytuł posta pochodzi z koszulek, w jakie odziani byli świętujący.

Wylądowałam w niej wczoraj – zmierzając na rozmowę kwalifikacyjną przed rozpoczynającym się w kwietniu kursem duńskiego. Oczywiście H., mądre dziecko, musiała pomylić drogi – czyli przez godzinę to dziecko krążyło wokół dworca kolejowego, zanim ogarnęło, gdzie właściwie jest. W każdym bądź razie – kopenhaski Red Light District na Istedgade w dzielnicy Vesterbro różni się od amsterdamskiego na przykład tym, że jest dość dużą i ruchliwą ulicą w ścisłym centrum Kopenhagi, a nie – niczym ten RDL (De Wallen) w Amsterdamie – obszarem… że tak powiem – staromiejskim, położonym nad kanałami. Więcej zdjęć niż jedno poniższe nie będę tu zamieszczać – przypuszczam, że nie wszyscy czytelnicy tego bloga są pełnoletni… a nie chcę być oskarżana o deprawację małolatów.