mrowisko

Boli serce, gdy widzę starsze, samotne osoby. Często egzystujące w fatalnych warunkach – mieszkaniowych, ale nie tylko. Ja wiem, ktoś mi znowu powie, że jestem przewrażliwiona. I że może niepotrzebnie o tym tutaj piszę. Tylko, że… ja – nie potrafię nie zwrócić na to uwagi. Starszy, osłabiony, dziewięćdziesiecioletni człowiek – sam w mieszkaniu. Właściwie pozbawiony pomocy, bez opieki. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?

Ojej, znów mam w głowie tekst piosenki, który już tu był kiedyś, na blogu. Ale – tak samo, jak wtedy – ciekną mi łzy. Ciurkiem.

,Spóźnili się na pociąg świata,

odtąd czekają.

Jak z bicza trzasł przemknęły lata –

czas w miejscu stanął.

W gazetach krzyży rośnie rząd

nad kolegami,

przed wojną to w szwach pękał dom,

a teraz sami.

Landrynek przechowują stos

w starym bufecie,

opowiadają wszystkim wkrąg

o dobrych dzieciach.

Tyle by mieli przecież im

do pomilczenia,

a w głowie nie postanie myśl,

że czas to pieniądz.

Daremnie wzrok wbijają w drzwi,

tuląc w objęciach

tych, co znów nie zdążyli przyjść –

wnuki na zdjęciach.

Gdy wreszcie w pustych stanie dzrzwiach

zła Czarna Pani,

to poczęstują, żaden strach,

ją landrynkami.

Wtedy zatrzyma Was na chwilę

śmierć tych, co byli Waszym życiem,

czas chciał, więc muszą zostać w tyle –

odżałowani pracowicie.

Potem wrócicie do swych zajęć,

zajęci czasem, a czas Wami,

dopóty czas jest Wasz, dopóki

nie zostaniemy wreszcie sami.

Dopóty czas jest Wasz, dopóki

nie zostaniemy wreszcie sami

smutno czekając na swe wnuki

wraz z niechcianymi landrynkami.”

Landrynkami. Takimi, jak na zdjęciu.

Wczoraj odeszła Jolanta Szczypińska. Posłanka Prawa i Sprawiedliwości. Politycznie – zupełnie nie moja bajka. Ale nie mogę zgodzić się na hejt, który się wylał.

Ludzie, błagam! Wobec śmierci wszyscy jesteśmy równi. Pisanie, że: „jednego pisiora mniej” jest absolutnie nie na miejscu. Jest brakiem szacunku dla Osoby zmarłej. Kiedy dwa i pół roku temu zmarł Artur Górski (również związany z PiS – em) i również pojawił się potężny hejt, przeciwstawiałam się mu na swoim Facebooku (na moim koncie prywatnym). Nie rozumiem, jak można upaść do poziomu ludzi, którzy nie potrafią uszanować uczuć osieroconych Rodzin, opuszczonych Przyjaciół…? Apeluję: niech w takich sytuacjach patrzmy na ludzi, a nie na – mniejszych lub większych – przeciwników politycznych.

Kot bacznie obserwował nas obydwie – mnie i moją maleńką B. – gdy dreptałyśmy w stronę miasta 🙂

I znów słucham niezrównanej Edyty Geppert. Utwór, o którym tak często tutaj piszę, też gdzieś w tle leci. Moja najdroższa B. – najedzona, wypieszczona, po czterech spacerach – śpi. I tylko sterczą moje ukochane uchale – tylko one wystają ponad kocyk, którym otulona jest B. Całkiem spokojnie piję trzecią kawę. I przygotowuję jutrzejsze zajęcia.

Dobrze jest.

Tak.

Dobrze jest.

Ps. Choć znów dzień przeleciał. Bonjour, nowa zmarszczko.

Ps2. Na poniższą kapliczkę natrafiłam w bramie jednej z warszawskich kamienic.

Znów wydarzyło się coś, co sprawiło, że muszę wrócić do pisania. Tu i teraz. Jednak nie potrafię nie pisać. Nawet, jeżeli ten blog nie będzie prowadzony tak systematycznie, jak był do tej pory – napisać muszę.

Jak to jest, że nawet jeżeli chcemy dobrze, jesteśmy inaczej odczytywani? Nam się wydaje, że nic z naszej strony nie było, a druga osoba odczytuje to inaczej? Skąd to się bierze?

Na to – jak i na wiele innych pytań – chyba nikt nie znalazł i nie znajdzie odpowiedzi.

Life is brutal jak to mówią. No właśnie.

Jejku. Jak aktualne są dla mnie od wczoraj wieczora słowa Kofty… Mów! Powiedz, że zostaniesz jeszcze, nim odbierzesz mi powietrze, zanim wejdę w wielkie nic…

Zawieszam pisanie mrowiska. Wiem, że wrócę, ale nie wiem, kiedy. To nie jest napis the end w napisach końcowych. Mrowisko cały czas się pisze. W styczniu chciałam je zamknąć na stałe, chciałam je zamknąć tak, jak zaczynałam – nawet wrzuciłam ten utwór, który mnie i mrowisku cały czas towarzyszy – wrzuciłam ,,Groszki”. Niezmiennie słuchane, niezmiennie ukochane.

…