mrowisko

No cóż, na Winogrady jeszcze nie dotarłam. Jest jeszcze parę miejsc w Poznaniu, które sobie zostawiłam na następny raz (parę razy?).

Wpadłam do Poznania. Na dwa dni dosłownie. Taki mały city – break.

Przyjeżdżam do rozmaitych miast łazić. Niekoniecznie po muzeach. Lubię po prostu iść przed siebie – zatopiona w swoich myślach. W swoich marzeniach. Nie kocham się z komunikacją miejską i taksówkami.

POZnań.

Niedawno wróciłam z wieczornej Mszy Świętej. Jak zawsze, gdy jestem tu, w moim Zawrociu, odwiedzam tutejszy kościół.

Może kiedyś w Zawrociu zamieszkam? Nie mówię „nie” 🙂 to jest najbliższe mi miejsce. Tam spędziłam cudowne dzieciństwo. Takie Moje Niebo.

Wpis sprzed kilku lat

I drugi wpis sprzed kilku lat 🙂

Przybyłam!

Po dwóch latach (!) nieobecności zawitałam do Zawrocia. Nie mogę sobie darować, że w zeszłym roku mnie tu nie było. Ale cóż – było – minęło. I – jestem.

Jak zawsze – spisuję historię rodziny. Słucham. Dopytuję. Spędzam czas z cudownymi ludźmi.

I uwielbiam ten stan. Tę błogość. To bezpieczeństwo. Ten powrót do lat dzieciństwa.

Kilka dni temu do Polski wróciła urna z prochami „Jerzego” – Ryszarda Białousa – dowódcy Batalionu „Zośka”. Autora książki „Walka w pożodze”.

Irena Jarocka zaśpiewała Mu „Balladę o żołnierzu”.

„Możesz patrzeć,

nie każdemu los tak sprzyjał…”