❤
Albo nienawiść, albo miłość
Babska kłótnia na boskiej imprezie
Taki mniej więcej temat lekcji moja koleżanka zadała parę dni temu czwartoklasistom, z tą różnicą, że słowo „zabawa” zastępowało „imprezę”. Stanowiło to nawiązanie do mitologicznej kłótni trzech bogiń. A że ja jestem rozmaitych cytatów, powiedzonek etc., etc., etc. fanką absolutną – ten temat lekcji tak mnie urzekł, że stwierdziłam, iż go zapiszę, by nie pozostał tylko w czeluściach szkolnych dzienników.Tak dziś wstawało słońce, gdy rano wyściubiłam nosa z wyrka.
A teraz – tak bardzo życiowe.
(Obrazek rodem z Internetu…)
Wszystko, co :)
Bez biletu
Zmęczenie chyba jednak robi swoje. Wczoraj dostałam pierwszy w życiu mandat. W ogóle pierwszy. Już nie, że pierwszy za jazdę bez biletu. Przejechałam prawie że całą trasę, trzymając nieskasowany bilet w ręku. Kanar wsiadł jak byłam jedną stację przed tą moją końcową.
…
Chyba jednak miesięczny to nie jest taki głupi wynalazek…
Bilet, znaczy się…
Pytania do księżyca
Wracam.
Do domu.
Ze zmęczenia podpieram się nosem.
Choć czuję się nieźle.
Tak ogólnie.
Nieźle.
I tylko mam parę pytań.
Do księżyca.
A może nie tylko do niego.
Edyta Geppert „Pytania do księżyca”
Nie zabijaj tej miłości
W dniu w którym podwyżka cen biletów na wukadkę stała się faktem, a ja po raz kolejny ścięłam swoje rudości – Brexit doszedł do skutku. Mam nadzieję, że nie zmieni to mojej miłości do angielskiego (jako języka) i Wielkiej Brytanii. Mam nadzieję, że tak, jak robiłam to już nieraz, odwiedzę Londyn. Będzie trochę inaczej, przypuszczam, bo może tak być, ale – jeszcze przynajmniej kilka razy mam zamiar w życiu być w GB. Mam nadzieję, że Brexit nie zabije tej miłości.
Styczeń był obfity
We wpisy. Aż nie wierzę, że naprawdę tyle rzeczy musiałam z siebie wyrzucić. Ubiegłoroczny styczeń był, mam wrażenie, bardziej stonowany. Mimo wszystko. Większość wpisów poświęciłam wydarzeniom z Gdańska.
Bardzo dużo pracuję, więc gryzmolenie na blogu jeszcze bardziej niż dotychczas stało się dla mnie pewnego rodzaju relaksem.
Wracam do domu o dwudziestej albo i później. Zdarza się, że jestem naprawdę zmęczona, ale fizycznie. I po prostu nosem się podpieram.
Dlatego – wpisy powstają w WKD. Najczęściej.
Choć i tak nie o szóstej rano.
(Źródło: Kraina Belfra)
Tak niewiele brakowało
Nauczka z wczoraj. Nosić zamykane torebki. Na suwak. Tak niewiele brakowało, bym została bez portfela. Uratowała mnie przytomność umysłu pani wsiadającej do tramwaju za mną… I tak wieczorem wybebeszyłam calutką zawartość mojej torby (na szczęście nic nie zginęło!) i zmieniłam fiolet na beż. A beż suwakiem dysponuje.
Też wczoraj, nie wiem, czemu, ale uczepił się mnie wiersz Wojaczka:
„Kwiat zrywając, kwiat wąchając, ja zarazem
Świat mijałem będąc przy tym w swoim prawie
Ciebie biorąc, z Ciebie pijąc, ja o niebo
Już nie dbałem wiedząc przecież, że to jedno”
Tak niewiele…
