W Sejmie od niemal tygodnia protestują rodzice i opiekunowie osób niepełnosprawnych. Jedna z Mam opublikowała list:
Jestem całym sercem z Protestującymi.
Nie ciałem, bo nie mogę.
Duchem.
Myślami.
Nauczyciel,uczący dziecko z wadą słuchu, powinien…
Będąc użytkowniczką aparatów słuchowych, nie kształciłam się ani w szkole specjalnej, ani w szkole integracyjnej. Studia też zaczęłam w trybie dziennym i skończyłam w trybie dziennym. Więc często miałam styczność z nauczycielami, którzy nigdy wcześniej nie zetknęli się z niesłyszącym uczniem. Mam dla nich parę sugestii:
1) Postawa:
stoimy przodem do ucznia. Nie lewym bokiem, nie prawym bokiem, a już broń Boże NIE TYŁEM I NIE ZA PLECAMI. Uczniowie z uszkodzonym narządem słuchu często posiłkują się czytaniem z ruchu warg. Ja sama kiedyś – kiedyś bardzo dobrze czytałam z ust. Ale potem się rozleniwiłam…
2) Gestykulacja:
nadmierna gestykulacja rozprasza. Szczególnie, kiedy uczeń czyta z ust. Po prostu w pewnym momencie sam już nie wie, na czym skupić wzrok i w sumie z lekcji wypełnionej gestykulacją niewiele wynosi. Nie chodzi o to, żeby stać na baczność / jak słup soli / żona Lota / jak zwał tak zwał/ – chodzi o to, żeby nie gestykulować zanadto.
3) Dobór słów i składnia:
Bardzo istotna rzecz – w szczególności, jeśli uczeń jest osobą migającą. Jak pisałam w ubiegłym roku – język migowy ma swoją specyficzną skladnię. Migający często usuwają ze swoich wypowiedzi zaimki. Przykład:
,,Jak [Ty] się nazywasz” = ,,Ty nazywasz?”
Stąd też, zamiast kombinować, produkując się w zdaniu:
,,Jak masz na imię?”
lepiej spytać:
,,Jak się nazywasz?”
Dodatkowo: niektóre słowa z języka werbalnego w języku migowym po prostu nie istnieją (tyczy się to w szczególności pojęć abstrakcyjnych; ale uwaga: język migowy też ma swoje wyrażenia, których nie ma mówiony). Jeśli używamy słowa / wyrażenia, co do którego mamy wątpliwości, czy zostaną zrozumiane – powinniśmy postarać się je wytłumaczyć (najlepiej uprzednio spytać, czy nas zrozumiano). Nie silmy się na bardzo wyszukane określenia (jeśli, oczywiście, sytuacja tego od nas nie wymaga – wiadomo, że jak omawiamy ,,Treny” Kochanowskiego, to mamy tam do czynienia z archaizmami, które musimy wytłumaczyć).
4) Zapis fonetyczny:
To się może przydać w nauce języków (angielskiego na przykład), ja sama nad wyrazem zapisuję sobie niekiedy jego fonetyczne brzmienie. Nad wyrazem.
5) Pisanie ze słuchu:
Ach, dyktanda. Dyktandusia. Dyktandziątka. Ja je bardzo lubiłam. Serio. Zostałam swego czasu mistrzynią ortografii miasta stołecznego Warszawy (taak, zostałam, chociaż to było lata świetlne temu). Mam jednak gdzieś z tyłu głowy, że obecnie uczeń, który nie słyszy, jest albo zwolniony z dyktand, albo jest zwiększona tolerancja na jego błędy. Tu sugeruję zwrócić się do kuratorium.
6) Klasa:
Ooo, temat – rzeka tak zwany. Relacje z klasą. Proszę mi wierzyć, ja naprawdę wiele przeszłam i uważam, że najrozsądniej jest zebrać całą klasę, wytłumaczyć, że taka to a taka osoba nosi aparaty i te aparaty po prostu pokazać (najlepiej na uchu). Tak zrobiła profesor Elżbieta Sygowska, moja wychowawczyni w klasach I – III. Klasa – po jakimś czasie – ten fakt zaakceptowała. Potem już swoje przechodziłam, niestety, ale to już w innej szkole (i nikomu takich przejść nie życzę), a potem trafiłam do Najlepszej Szkoły Na Świecie i We Wszechświecie. Trafiłam do ,,Wiewiór”. (W których poznałam moją Ziembusię.)
7) Aparaty:
Warto poznać podstawy obsługi aparatów słuchowych (pamiętajmy, że procesory mowy związane z implantami ślimakowymi to też aparaty). Włączyć / wyłączyć / założyć / zdjąć aparat/ wymienić baterię / oczyścić wkładkę douszną (jeśli jest) / założyć / zdjąć stopkę od systemu FM (jeśli jest). Ze wstydem się przyznaję, że ja sama ten temat zaczęłam ogarniać późno. Przez dłuższy czas jak coś się działo, to alarmowani byli domownicy, którzy gnali do szkoły na skrzydełkach niemalże. No więc teraz wyobraźmy sobie, że jedziemy na wycieczkę szkolną i musimy zaopiekować się dzieckiem, które nosi aparaty i konieczna jest wymiana baterii na przykład.
Tyle ode mnie. Miłej nauki. (Z której właśnie przypomniał mi się fragment gombrowiczowskiego ,,Ferdydurke”:
,,Dlaczego Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość? (…) Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim poetą był!„)
Miłego nauczania:)
I wierz we mnie jak ja w Ciebie, Boże, wierzę
W samochodzie – dyskusja. Dogmat. Czymże jest dogmat? Na tego typu trudne filozoficzne pytania szukaliśmy odpowiedzi.
Wiara – sprawa bardzo indywidualna. Ja wiem, że moje podejście do wiary nie każdemu może się podobać. Ale – jest moje. I moje pozostanie.
,,Pozwól mi się, Boże, błąkać
Po gęstwinach i po łąkach,
W niepewności wydeptywać tysiąc ścieżek.
Wydeptywać tysiąc ścieżek.
Nie bój się, że gdzieś przepadnę,
Dokąd iść mam – nie odgadnę…
Uwierz we mnie, jak ja w ciebie, Boże, wierzę!
Spełnij, proszę, o czym marzę!
Niech pod tęczy twej ołtarzem
Wyspowiadam gorzkie żale, słodkie grzechy!
I niech sercu siły doda
Darowana mi swoboda,
Co nie szczędzi mi ni smutku, ni pociechy!„
„Getto warszawskie. Rozmowa Matki z Synem”
Antoni Słonimski
Matka:
Tam za murem jest droga i szosa,
Która prosto prowadzi w niebiosa,
A przez niebo płynie wielka rzeka,
A tą rzeką, pamiętasz z daleka,
Płyną białe ogromne okręta…
Syn:
Pamiętam.
Matka:
Tam za murem jest ogród irysów,
Liście srebrne a płatki z jaspisu.
Biały tytoń, co pachnie o zmierzchu,
Gdy się idzie wieczorem tą ścieżką,
A w dzień trawa tam pachnie i mięta…
Syn:
Pamiętam.
Matka:
A pod drzewem wśród kwiatów jabłoni
Stoją: Zofia, Tadeusz, Antoni.
Mają białe niedzielne ubrania,
A na bryczce Jarosław i Hania,
A wśród nich ja stoję uśmiechnięta,
Czy pamiętasz synu?
Syn:
Nie pamiętam.
Chociaż czasem ze snu mnie obudzi
Cień i obraz osłabły jak echo,
Nie pamiętam już twarzy i ludzi,
Nie pamiętam twojego uśmiechu.
Mów mi matko o drzewach i krzakach,
Tam za murem szumiących, za bramą,
Mów o gwiazdach, kamieniach i ptakach
Lecz o ludziach już nie mów mamo.
Siedemdziesiąt pięć lat temu
ROZMOWA Z DZIECKIEM
,,Dziewięćset czterdziesty drugi rok.
Matka i dziecko. Warsztat – blok…
Dziecko twarz ma liliową,
matka włosy jak mlecko,
powiedz mi matko – pyta malec –
co to znaczy: DALEKO…
Daleko to znacy za górami,
za lasami i za rzekami…
Daleko to znaczy szyny,
Daleko to morskie podróże,
okręty i przestwór siny
i góry w słońca purpurze…
Daleko to wyspy złote
i wonne wiartu podmuchy
to jakaś soczysta zieloność
i piasek miękki i suchy.
Lecz jak wytłumaczyć dziecku,
co znaczy: DALEKO…
Daleko – kochane dziecko
(a łza się chybocze na rzęsach)
daleko to z bloku naszego
aż do bloku Többensa…
A powiedz mi mamo kochana,
co to znaczy: DAWNO…
Dawno to wieczór miejski,
płonące lampy, neony…
to cichy spokój w mieszkaniu
i dobrze piec napalony…
Dawno – to ciastko z Ziemiańskiej,
dawniej – to obiad przy radiu
dawno – to rano „Nasz Przegląd”,
i wieczór w kino Paladium.
Dawno – to miesiąc nad morzem,
dawno – to zdjęcia z wycieczki
i ślubne zdjęcie z welonem
i biały chlebek bez sieczki…
Lecz jak wytłumaczyć dziecku
tę przeszłość jasną i sławna,
gdy nic… nic przecież nie wie…
jak wytłumaczyć: DAWNO…
Widzisz, kochane dziecko
stare i smutne za młodu
dawno – to znaczy gdy dawno…
nie przydzielano nam miodu…
A powiedz mi mamo, powiedz,
co to, co słyszę nocą…
świstt taki długi… daleki
co to tak świszcze i po co…
Jak wytłumaczyć dziecku
jaki wziąć przykład i motyw,
by wytłumaczyć nocny,
daleki świst lokomotyw…
Jak wytłumaczyć szyny
i długą drogę w bezkresy,
radość mknięcia w sleepingu
i oszałałe eksresy.
Dworce, sygnały, zwrotnice,
nowe miasta, ulice,
bilety, przesiadki, bagaż,
kurier, bufet i tragarz.
Migot światełek nocą,
i dymów liliowy ślad.
Jak wytłumaczyć… i po co,
że gdzieś jeszcze w dali jest świat…
Ten świat znaczy – chłopcze maleńki
coś rączki żałośnie tak splótł,
że może być dalej niż Töbens – –
i jeszcze dalej niż miód…”
Władysław Szlengel – autor powyższego wiersza – urodził się w 1914 roku. Zginął w czasie walk powstania w warszawskim getcie.
Dziś – mamy w ręce żonkile.
Niech nasze myśli będą z Nimi.
Dwa lata temu w Kopenhadze pisałam pracę zaliczeniową na temat powstania… ,,Shielding the flame” (polski tytuł to ,,Zdążyć przed Panem Bogiem”), ,,Conversations with an executioner” (,,Rozmowy z katem”) – czytałam po wielokroć.
Jak żyć, to żyć wiosną cudną
Wiosna za oknem jest tak piękna i tak słoneczna, że nic tylko cykać fotki 😀 Dzisiaj tak jest, bo wczoraj lało. I aż szkoda, że teraz właśnie dostałam alergii. Przez bite dwadzieścia lat byłam przekonana, że jedynym ,,czymś” na co mam zdiagnozowaną alergię – jest jeden z antybiotyków. Niestety, od wczoraj wiem, że pyłki też mi nie służą.
,,Jak żyć, to żyć wiosną cudną” – to słowa Olgi Drahonowskiej – Małkowskiej. Bo wiosną przecież wszystko budzi się do życia. Wszystko odżywa.
(Choć całość tego cytatu chyba nie należy do optymistycznych:
,,Bo jak hulać – to szeroko,
jak żyć – to żyć wiosną cudną.
Kiedy kochać – to głęboko,
a gdy cierpieć: ha, to trudno…”)
Taką słabość mam kobiecą. Czyli wieści z placu boju!
Czas się przyznać. Teraz, kiedy szykuję swoje em – kwadrat, wyszło czarno na białym, że – jakkolwiek jestem egzemplarzem (powiedzmy sobie szczerze) oryginalnym, mam w sobie jednak sporo z typowej kobiety. Kupowanie pierdółek typu szklaneczki, kubeczki, filiżaneczki – jest tym, co zajmuje mi teraz sporo z tego czasu, który mi jeszcze pozostał jako czas tak zwany wolny. Do montowania szafek daleka droga, ale ekspres do kawy w kolorze miętowym zdążyłam już nabyć. (To znaczy: ekspres jest w kolorze miętowym, a nie kawa!) Pokój w domu w moim mieście zastawiłam gratami, które zabiorę do em – kwadratu (powiedzmy sobie szczerze: pierdoły typu filiżanki właśnie stanowią jakieś 3/4 owych gratów). Cytaty z twórczości ulubionej A. O., które umieszczone zostaną na ścianach – już wybrałam. Zdjęcia rodzinne (również na ściany!) też już przyszykowane. Em – kwadrat (chwilowo) wygląda tak:
Ciąg dalszy nastąpi.
Let the sunshine in
Milos Forman…
(*)
Strasznie przykro…
