mrowisko

Napisałabym, że za oknem jest pieknie, ciepło i słonecznie. Napisałabym, że właśnie pomalowałam sobie paznokcie i są teraz czarne. Napisałabym…

Jak napiszę? Kawa się robi. Pralka wstawiona. Chałupa ogarnięta.

Proza życia.

Jesienna proza życia.

Mimo wszystko: czerpię radość z tej jesieni. Z mojej ukochanej pory roku.

Dzisiaj 83. urodziny A. O.

Zdarzało mi się jeździć wukadką o szóstej. Aktualnie pozdrawiam również z wukadki, dzięki której jestem w pracy przed ósmą. W stronę Warszawy tłum ludzi na peronie. W odwrotną stronę – jest ich mniej. Znacznie mniej.

Miłego dnia wszystkim ludziom pracy. I nie tylko.

Ciepła herbata, kocyk, dobra muzyka, dobra książka – mój przepis na jesień. Na jesień, która jest moją ulubioną porą roku.

Cały czas walczę z prawem jazdy, więc pozdrawiam znad teorii.

A w tle przygrywa mi „Jak pięknie by mogło być” Frąckowiak do słów Kofty:

Uwielbiam!

Uwielbiam!

Uwielbiam!

Zdecydowanie jestem stworzeniem jesieniolubnym. Ach, te kolory. Ta cała feeria barw. Mimozami jesień się zaczyna. Ale o tych mimozach była już mowa. Rok temu na przykład. Tegoroczna jesień jest kapryśna, wczoraj razem z Moją B. bałyśmy się nosy wystawić poza Dziurawy But – tak wiało. A dziś już spokojniej…

Urodził się dokładnie dziewięćdziesiąt trzy lata temu. Dziadziuś. Mój Ukochany Dziadziuś. Słowo „Dziadek” w odniesieniu do Niego brzmi jakoś… zbyt twardo. On jest takim Dziadziusiem o jakim pisano w „Dzieciach z Bullerbyn”. Wrażliwym, dobrym Człowiekiem. Kochającym i kochanym.

Ja naprawdę nie potrafię nie płakać, gdy o Nim mówię. Ja naprawdę nie potrafię nie płakać, gdy o Nim piszę. Nie potrafię nie płakać, kiedy myślę o moim „Zawrociu” – rodzinnej wsi Dziadziusia. Dzisiaj się popłakałam, gdy moja „zawrociańska” Rodzina wyjeżdżała.

Zainwestowałam w tomik wierszy Kofty i wsiąkłam. Nie ma mnie dla nikogo. Czytam. Wszędzie, gdzie się da.

Jest sobie osiedle. W miejscowości, nazwijmy ją, W. Mieszkańcy owego osiedla są aktywni na jednym z forów internetowych. I ilość hejtu i jadu, jaka czasem pojawia się na tym forum, jest po prostu nieziemska. Ja nie mówię, że ze strony wszystkich. Ale ze strony pewnej liczby osób – na pewno. Osoby obrażane dały w pewnym momencie do zrozumienia, że będą wyciągać konsekwencje prawne. Na osobach, które sieją zamęt – większego wrażenia to chyba nie zrobiło. A ja po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać: skąd w ludziach złudna nadzieja na to, że w Internecie są tacy anonimowi? Że ukryją się pod jakimś nickiem i będzie okej? Przecież w Internecie nic nie zginie.

Bareja by tego nie wymyślił…