Miesiąc: Czerwiec 2016

Będąc w Kopenhadze, koniecznie odwiedźcie Cheesecake Huset (na Amager Boulevard, blisko Amagerbrogade). Przyznaję się bez bicia, że jestem wielką admiratorką serników. Zachęcona tak bardzo sernikową nazwą – zajrzałam tam dziś, zmierzając na Stroget. Nie zawiodłam się – serników multum, do wyboru, do koloru – właśnie tak, jak mi się wymarzyło. Zdecydowałam się na sernik bananowy. Niebo w gębie po prostu! Zazwyczaj serniki zjadam w trymiga, dziś – siedziałam chyba z pół godziny, delektując się smakiem ciasta. Zatęskniłam za sernikiem, który robi moja Ciocia – zawsze, kiedy odwiedzam Ciocię  (mieszka pod Łodzią)  – potrafię zjeść hurtowe ilości tego smakołyku.

Słonecznie, ale wietrznie dzisiaj – nie ukrywam, że wiatr jest bardzo miłą odmianą po upałach. Minęły – póki co – te najbardziej silne wiatry, które sprawiały, że rzucało mną o ściany domów; bywały takie, kiedy tu przyjechałam… ale to był styczeń a mamy  teraz czerwiec, więc mam nadzieję, że to prostu kwestia pory roku 🙂 Taki wietrzyk, jaki jest obecnie – nie tylko nie rzuca ludźmi o budynki, ale też jest przyjemny.

Cóż… od poniedziałku muszę zabrać się do pracy, bo przez ostatni tydzień jakoś nie mogłam złapać motywacji do czegokolwiek. I cały czas przeżywam egzaminy – w dalszym ciągu czekam na ich wyniki. Koleżanka, które obydwa te egzaminy zdawała w formie ustnej – twierdzi, że w sumie nie było tak źle, a wręcz sympatycznie. Zobaczę, może nie będzie aż tak beznadziejnie?

Cheesecake Huset 🙂

Bingo! Dokończyłam pracę nad porządkowaniem bloga. Spędziłam nad tym większość ostatniej nocy (i tak bezsennej – jak większość nocy ostatnio). Cieszę się, że przeniosłam go na inną domenę – wydaje mi się teraz po prostu dużo bardziej czytelny. Jak również – ma chociaż trochę więcej funkcji.

Planów na  weekend nie mam żadnych – na razie przynajmniej.

Niedługo wakacje. Na które też w sumie nie mam planów… konkretnych planów, póki co. Ale na samą myśl o nich od razu się cieszę.

Kabaret OTTO – ‚Wakacje’

Wczoraj produkowałam się w poście dotyczącym codziennego funkcjonowania w Kopenhadze. Jak obiecałam – kolejny post dotyczy studiowania na Uniwersytecie Kopenhaskim w ramach programu Erasmus.

1. Przyjęcie na uczelnię – niedługo po otrzymaniu nominacji od uczelni macierzystej (w moim przypadku UW) i wysłaniu przez nią informacji otrzymuje się maila z informacją o tym, że uczelnia partnerska (Kobenhavns Universitet) wie o Twojej nominacji. I teraz – dwie uwagi.

a) Uwaga pierwsza: kiedy widzisz swoje nazwisko na liście nominowanych po rozmowie kwalifikacyjnej i ogarnia Cię euforyczna radość, od razu chcesz się kontaktować z uczelnią partnerską, by ustalić szczegóły przyjazdu. NIE RÓB TEGO – UCZELNIA PARTNERSKA, DOPÓKI NIE DOSTANIE INFORMACJI Z UW O TYM, ŻE UCZELNIA MACIERZYSTA CIĘ NOMINOWAŁA – NIE WIE O TWOIM ISTNIENIU. 

b) Uwaga druga: kiedy dostaniesz rzeczonego maila i ogarnia Cię jeszcze bardziej euforyczna radość, to pamiętaj, iż OTRZYMANY MAIL NIE JEST (PODKREŚLAM: NIE JEST) OSTATECZNĄ DECYZJĄ O PRZYJĘCIU NA STUDIA CZĘŚCIOWE W RAMACH PROGRAMU ERASMUS. Jest jedynie informacją o tym, że uczelnia partnerska wie o Twojej nominacji. OFICJALNYM POTWIERDZENIEM PRZYJĘCIA NA STUDIA JEST LETTER OF ACCEPTANCE (LETTER OF CONFIRMATION) – GDY TAKI OTRZYMASZ, WTEDY DOPIERO MOŻESZ Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ DONOSIĆ WSZYSTKIM, IŻ CIĘ PRZYJĘTO. Z tego co mi wiadomo, Uniwersytet Kopenhaski ma dość rygorystyczne warunki przyjmowania na studia (wiem, że jeden z wydziałów z UW miał duże problemy, bo to, czy jego studenci byli przez Kopenhagę przyjmowani – to była istna loteria i zależała od widzimisię Duńczyków).

2. Rejestracja na przedmioty  i egzaminy – w Letter of Acceptance (lub Letter of Confirmation – jak kto woli) dostajesz informacje o konieczności założenia uniwersyteckiej skrzynki pocztowej. Od tej pory będą się z Tobą kontaktować przede wszystkim na tę skrzynkę. Również na rzeczoną skrzynkę dostajesz informację o rejestracji na przedmioty. Odbywa się to mniej więcej miesiąc przed Twoim przyjazdem – wcześniej dokonujesz przeglądu proponowanych przedmiotów (kursów) na stronie internetowej Uniwersytetu i decydujesz, na co chcesz uczęszczać. Nie dokonujesz rejestracji samodzielnie – informujesz osobę odpowiedzialną za rejestrację na kursy w Twojej jednostce (Course Coordinators). Podobnie zresztą rzecz ma się z egzaminami – Examination Secretaries. Nie nastawiaj się na to, że do wyboru będą wykłady ‚odfajkowywane na obecność’. Może się okazać, że wykładów do wyboru mieć nie będziesz, a konwersatoria, na które summa summarum się zapiszesz będą – tak jak moje – mega ciekawe, ale i mega pracochłonne. PAMIĘTAJ, ŻE:

a) 30 punktów ECTS – musisz się w tym zmieścić.

b) Przed wyjazdem podpisana zostaje Learning Agreement, czyli umowa o programie kształcenia (przedmioty, które realizujesz na uczelni partnerskiej i te, które realizowane byłyby na uczelni macierzystej, gdyby wyjazd nie miał miejsca). Musisz dowiedzieć się w swoim Biurze Współpracy z Zagranicą (BWZ), ile czasu przewidziano na ewentualne zmiany w Learning Agreement (którego są dwa rodzaje: papierowa i elektroniczna znana jako e – LA). Ponoć kilka lat temu wszedł przepis dający uczelniom możliwość odesłania studentów, którzy sobie nie radzą, więc jeśli czujesz, że nie podołasz wybranemu przedmiotowi bądź zaistniały inne przesłanki dla zmiany przedmiotów – pamiętaj, że masz na to ograniczony czas.

3. Student Councellors i Mentorzy – w razie jakichkolwiek problemów, związanych na ten przykład z egzaminami – możesz zwrócić się do nich. Posiadasz również swojego mentora (bądź swoich mentorów) – skupionych w QA Programme. To osoby, które mają za zadanie Cię wesprzeć w trudnych momentach, pomóc, doradzić, ALE nie mogą wchodzić w Twoim imieniu w jakiekolwiek kontakty z agendami uniwersytetu. Poza tym QA Programme organizuje rozmaite fajne eventy – przykładem może być Mentor – Mentees Orientation Dinner.

4. Uczęszczanie na zajęcia – obecności tutaj się nie sprawdza i w sumie to, czy chodzisz na zajęcia, czy nie – to Twoja własna decyzja. Tak długo, jak długo nie przychodzi czas sesji. Powód jest  taki, że przed sesją możesz zostać zobowiązany / a przez wykładowcę do wygłoszenia referatu na temat wybrany uprzednio jak temat Twojego egzaminu. I WTEDY NIE MA ZMIŁUJ – musisz taki referat wygłosić, co więcej – może się zdarzyć, że będą od Ciebie wymagać uczęszczania na referaty wygłaszane przez Twoich ‚współtowarzyszy niedoli’.

Egzaminy… aż się boję o nich pisać, bo nie znam wyników swoich. Jak już będzie po wszystkim, to napiszę w odrębnym poście, jak one tu wyglądają…

Miałam napisać tego posta później, już na sam koniec wyjazdu, ale stwierdziłam, że zrobię to szybciej (czyli dziś). A więc – do dzieła! Parę uwag o życiu codziennym. W jednym z kolejnych postów napiszę o życiu uczelnianym.

1. Transport – najtańszym środkiem lokomocji jest rower, a wszelkie zasady poruszania się bicyklem po Kobehavn ❤ opisałam w poście ‚Bicykle w pięknej Kobenhavn’. Oczywiście, jeżeli jedziemy prosto z lotniska, to do centrum miasta najłatwiej jest dojechać metrem. Kopenhaskie metro podzielone jest na 4 strefy (zones), a lotnisko Kastrup znajduje się na samym końcu (4 strefa; Kastrup to już nie Kopenhaga, administracyjnie jest to sąsiednia gmina – Tarnby Kommune). Bilety tanie nie są (bilet jednorazowy normalny na 2 strefy to 24 DKK, czyli ~14 zł.). Metro posiada dwie nitki – patrz: obrazek niżej. Obecnie się rozbudowuje – między innymi dlatego miasto jest rozkopane.

2. Zakupy – w miarę tanie supermarkety to zasadniczo Lidl i Aldi. Ex aequo z nimi plasuje się Fakta. Droższe są SuperBrugsen, QFakta, Rema1000. Radzę pamiętać, żeby broń Boże nie nastawiać się na większe zakupy w piątek wieczorem i sobotę do południa – chyba, że bardzo chce się stać w gigantycznych kolejkach; kolejki w najbliższym mi Lidlu na Amager były tym większe, że w piątek były promocje. Centra handlowe są na ogół bardzo drogie, choć czasem warto do nich zajrzeć z tego powodu, że bywa, iż ceny w sklepach typu H&M są niekiedy niższe niż w Polsce. Ja osobiście polecam Amager Centret.

3. Legalizacja pobytu – istnieje coś takiego jak International House. Jeśli planujemy pobyt dłuższy niż trzy miesiące – musimy go zalegalizować. Otrzymujemy wówczas ‚yellow card’ (duński dowód osobisty) i numer CPR (coś a la polski PESEL). Byłam w o tyle dobrej sytuacji, że ogrom spraw za mnie już załatwiła uczelnia, więc wystawanie w kolejkach mnie ominęło – wszystko miałam z głowy w jeden wieczór. Drodzy Studenci, na Erasmusie koniecznie dowiedzcie się, czy Wasza uczelnia nie organizuje eventu w International House, podczas którego wszystko załatwiacie (i ‚yellow card’, i CPR) – być może unikniecie wielu problemów. BEZ CPR I ‚YELLOW CARD’ NIE ZAŁATWICIE WIELE (O ILE W OGÓLE COŚ ZAŁATWICIE), ŁĄCZNIE Z TYM, ŻE NIE SKORZYSTACIE Z PAŃSTWOWEJ OPIEKI ZDROWOTNEJ, A PRYWATNA SWOJE KOSZTUJE. Jeszcze jedno: jesteście przypisani do konkretnego lekarza pierwszego kontaktu, a jego dane znajdują się na ‚yellow card’.

4. Banki  i płatności kartą – uwaga: problemu z płatnościami kartą nie ma, ale… ale może się zdarzyć, że zagraniczną kartą płatniczą nie zapłacicie i będziecie musieli gnać do najbliższego bankomatu. Chyba, że posiadacie tutejszą kartę i wtedy no problem. Ja  posiadam konto w Danske Banku. Ma on tę zaletę nad Nordea Bankiem, że jego strona internetowa jest dwujęzyczna – oprócz duńskiego jest angielski (mniejsze ryzyko pomyłki przy przelewach et caetera). Warto mieć na uwadze, że banki zazwyczaj są nieczynne w weekendy, tak więc załatwianie czegokolwiek proponuję odfajkować w dzień powszedni.

5.  Do transportu wracając raz jeszcze – istnieje karta miejska Rejsekort i bilet miesięczny Stamkort. Jeżeli wiemy, że preferujemy komunikację miejską nad rower – może warto nad tym pomyśleć. Mając jednocześnie na uwadze, że większość rzeczy tutaj jest droższa niż w Polsce. Bilety wszelkiego rodzaju oczywiście się w to jak najbardziej wliczają.

6. Centrum miasta – niech nie dziwi duża ilość bezdomnych. Ja wiem, że to przeszkadza, zwłaszcza, że bywają tacy, co to są namolni wręcz (żeby daleko nie szukać – dzisiaj takiego jednego spławiałam). Zalegują w szczególności na Dworcu Głównym (Kobenhavns Hovedbanegaard) i na Stroget. Po pewnym czasie człowiek się przyzwyczaja, ale początki to hardkor.

7. Język – Duńczycy w większości są anglojęzyczni. Z językiem więc problemu być nie powinno. Uczę się duńskiego, ale w największej mierze wynika to z chęci poznania jeszcze jednego języka.

Z okazji setnego posta – nowa odsłona bloga 🙂 Mam nadzieję, że przypadnie Szanownym Czytelnikom do gustu. Dziękuję Jagodzie (MissBerry) za pomoc – za stworzenie loga i przeniesienie mojej twórczości na wordpressa.

A my z Myszorem zaliczyliśmy dziś przejażdżkę duńską kolejką S – tog z Norreport Station do Valby. Wracałam już na Myszorze 🙂 Poniżej  – zdjęcia z S – tog i z Valby. Plus zdjęcie dowodzące, że wprawdzie na wierzbach rosną jabłka w gronostajowych czapkach, ale cytrusy wyrastają z podłogi mojego ‚akademika’.

Dziś nawet duński nie poprawił mi humoru. Znowu nie byłam w stanie usnąć w nocy. Na domiar złego – ‚akademik’ (cudzysłów użyty celowo) ma nadbudowywane kolejne piętro. Plac budowy – na którym i tak mieszkamy – jest teraz jeszcze większy.

I jeszcze te nerwy związane z egzaminami… ech… 😦

Polska obchodzi Święto Konstytucji w maju, Dania – w czerwcu. Upał dziś jak jasna cholera, więc – nie chcąc iść na Amager Strand – gdzie szpilki nie wciśniesz, tyle ludzi – dosiadłam Myszora i pojechałam Englandsvej w stronę Tarnby.

Kopenhaga to – obok Amsterdamu – najbardziej ‚zarowerzone’ (‚zarowerowane’? Wiem, tworzę neologizmy!) ze znanych mi miast. Ilość rowerów idzie tu w jakieś tryliardy. Moja piękna Kobenhavn jest miejscem mega nastawionym na obecność użytkowników dwóch kółek. Aczkolwiek warto pamiętać o kilku rzeczach:
1. Ścieżki rowerowe są praktycznie zawsze i wszędzie – kobenhavners (czyli – po naszemu – kopenhażanie) dysponują możliwością dojechania swoim bicyklem właściwie w każde miejsce miasta, bo chyba ciężko będzie znaleźć taki zaułek, do którego nie dojechałoby się rowerem. Ścieżki są bardzo dobrze oznakowane. W ‚godzinach szczytu’ panuje na nich nieziemski tłok. Jakkolwiek trywialnie to zabrzmi – jadąc ścieżką  trzymamy się prawej strony – lewa część ścieżki służy najczęściej do wyprzedzania. Jeśli odstąpimy od tego zwyczaju – będą na nas krzywo patrzeć, dryndać dzwonkami, krótko mówiąc: będą się zachowywać niczym – zazwyczaj – polscy kierowcy na polskich drogach.
2. Oddzielne cykle świateł  dla rowerzystów – uwaga: bo na tym można się nieźle przejechać. Zwłaszcza, jeżeli się jedzie samochodem – mojemu Ojcu na przykład, gdy tutaj był, te cykle świateł się z początku myliły. Wygląda to jak zwyczajny słup sygnalizacji świetlnej, tylko światła są jakieś pięć razy mniejsze – no i jest oznakowanie sugerujące, że to dla rowerów. Na ścieżkach rowerowych istnieją również odrębne pasy dla skręcających – i tak, jadąc prosto, sugeruję popatrzeć, czy bynajmniej nie suniemy pasem dla skręcających, bo jeśli tak, to będą na nas… (patrz – ostatnie zdanie pierwszego podpunktu). Warto pamiętać, że czasami ścieżki rowerowe stykają się z tymi dla aut – to znaczy: bywa, że pas dla skręcających aut jest jednocześnie pasem ścieżki rowerowej (oczywiście, i na to jest odpowiednie oznakowanie). Zalecana wzmożona ostrożność – jeśli, oczywiście, nie chcemy zostać potrąceni przez auto. 
3. Kask – nie jest konieczny, choć zalecany. Zasadniczo obowiązek jazdy w kasku mają dzieci. Ponieważ wśród tylu rowerów czasem mogą zdarzyć się upadki, wypadki, przypadki – warto w kask zainwestować. Kasków tutaj w sklepach jak u Żyda czapek – do wyboru, do koloru.
4. Autostrady dla rowerów – cóż… w Polsce chyba póki co możemy o tym tylko pomarzyć. Tutaj jest autostrada na przykład na Vesterbro – tuż obok centrum handlowego Fisketorvet. Jest mega wygodna – wiem, bo jeździmy nią z Myszorem – tylko my dwoje i inne rowery z właścicielami. ŻADNYCH AUT. NIE – ROWERZYSTÓW TEŻ CIĘŻKO SPOTKAĆ 🙂

(Myszorowa nakładka na siodełko :p Bardzo przydatna rzecz!)

A tak wygląda sygnalizacja świetlna. Dla aut po lewej, dla bicykli po prawej.

Mam tutaj być do 30 czerwca. Ależ zleciało te (prawie) pięć miesięcy. Wiadomo, zaliczyłam – i de facto zaliczam nadal – wzloty i  upadki, choć mam nadzieję, że tych wzlotów było, jest i będzie więcej aniżeli upadków. Jakby jednak nie było – powoli muszę ogarnąć resztę prac zaliczeniowych, które mam do napisania (czyli od najbliższego poniedziałku muszę – przepraszam najmocniej – bardzo przysiąść fałdów). Pakowanie zajmie mi minutę i dziesięć sekund, bo mój studencki dobytek jest tutaj naprawdę skromny, ale cała papierologia, rozliczanie wyjazdu et caetera, trochę mnie jednak przeraża. Mam też cichą nadzieję, że zdam egzaminy, że ominą mnie poprawki (jakoś do tej pory mnie zazwyczaj omijały; głupio byłoby więc uwalić ostatnią sesję podczas pięcioletnich studiów).