Na podsumowanie dwudziestego pierwszego przyjdzie jeszcze czas. Jak co roku zresztą. Na styczniowe świętowanie sześciolecia mrowiska – również. Mało tu w tym roku pisałam…
Niemniej jednak – Wesołych. Wszystkim!
A zdjęcie – dokładnie trzyletnie. Wigilia pod czujnym okiem Dona Corleone ❤️
I ten ważny dla mnie dzień.
Poznań, Poznań, Poznań po dwóch latach! Nocleg na ulicy, która obfituje w zakłady pogrzebowe, toteż – na własny użytek – nazwałam ją Ulicą Wiecznego Spoczynku. To uczucie, kiedy z okien apartamentu widzisz informację o aktach zgonu… brrr…
Cudowny weekend (pomimo sąsiedztwa ww. zakładów). Mega odpoczynek. Dużo śmiechu i rozmów. Totalny reset.
❤
wyjeżdżać stąd.
A że jestem fanką cytatów, to wrzucę „Keję”. Piosenkę Tego Kursu.
„Gdyby tak ktoś przyszedł i powiedział: „stary, czy masz czas?”
Potrzebuję do załogi jakąś nową twarz
Amazonka, Wielka Rafa, oceany trzy
Rejs na całość, rok, dwa lata, odpowiedziałbym:
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
Gdzie te wszystkie sznurki od tych szmat?
Gdzie ta brama na szeroki świat?
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
W każdej chwili płynę w taki rejs
Tylko gdzie to jest? No gdzie to jest?
Gdzieś na dnie wielkiej szafy leży ostry nóż
Stare dżinsy wystrzępione impregnuje kurz
W kompasie igła zardzewiała, lecz kierunek znam
Biorę wór na plecy i przed siebie gnam
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
Gdzie te wszystkie sznurki od tych szmat?
Gdzie ta brama na szeroki świat?
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
W każdej chwili płynę w taki rejs
Tylko gdzie to jest? No gdzie to jest?
Przeszły lata zapyziałe, rzęsą porósł staw
Na przystani czółno stało, kolorowy paw
Zaokrągliły się marzenia, wyjałowiał step
Lecz ciągle marzy o załodze ten samotny łeb
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
Gdzie te wszystkie sznurki od tych szmat?
Gdzie ta brama na szeroki świat?
Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?
Gdzie ta koja wymarzona w snach?
W każdej chwili płynę w taki rejs
Tylko gdzie to jest? No gdzie to jest?”
Powodzenia na drodze.
Instruktorskiej drodze.
No więc Mrówka (tak, tak, to ja) szkoli się. Szkoli się teraz, pod Olsztynkiem. Jest to kurs przewodnikowski i dla kadry drużyn zorganizowany przez Wydział Nieprzetartego Szlaku. Nazwa? „Kopalnia Diamentów”. Samopoczucie Mrówki? Super.
Bo Mrówka odpoczywa. Mam tu na myśli odpoczynek psychiczny. Fizycznie – to jednak nielekka praca, ponieważ zajęcia zaczynają się o godzinie 8.20. Kończą się – o 22.00. Są przerwy, oczywiście. Psychicznie – odżyłam. To najbardziej harcerskie lato z moich dotychczasowych lat. Harcerstwo – jestem z nim związana i zawodowo (Muzeum! ❤ Warszawskie Muzeum Harcerstwa. O kopenhaskim możecie poczytać tutaj – przy czym uwaga: nie działają linki do YouTube), jestem z nim związana naukowo (licencjat „harcerski”, magisterka „harcerska”… a „harcerski” doktorat się pisze…). I takie właśnie Harcerskie Lato mi się marzyło ❤
„Kopalnia Diamentów”. Kopalnia Pomysłów. Nieprzetarty Szlak. Harcerstwo osób niepełnosprawnych. Między innymi takich jak Mrówka – niesłyszących. Wielka pomoc ze strony Kadry. Wysłuchują, pomagają zrozumieć to, co niekiedy wzbudza jakieś wątpliwości. Jest dyskusja. Jest zrozumienie mojego problemu ze słuchem (a z tym też na szkoleniach, kursach bywa różnie). Aż chce się tu być.
Jechałam pełna obaw. Po czterech godzinach jazdy wysiadłam z mojego ukochanego Rupcia w Perkozie (bo nie chwaliłam się, ale temat prawa jazdy szczęśliwie sfiniszowałam) i jak Boga kocham zastanawiałam się, jak to będzie. Po niemal tygodniu nie chce mi się stąd wyjeżdżać.
Z tego miejsca chciałabym podziękować pozostałym Uczestnikom Kursu. Dziękuję Kadrze. To jest wspaniała Nauka. I zarazem fantastyczny Odpoczynek. Coś, czego mi tak bardzo brakowało!
Ps. Tym z nas, którzy złożyli wczoraj Przyrzeczenie – gratuluję. Powodzenia na Harcerskiej Drodze! Piosenka, którą mi śpiewano na moim Przyrzeczeniu – jest smutna, więc – nie chcąc wprowadzać smutnego nastroju – Wam zadedykuję utwór Budzyńskiej:
„Kiedy was nie ma to jakby nagle zabrakło w moim życiu muzyki,
kiedy was nie ma to czas mnie straszy, że przeminę, że będę nikim.
Kiedy was nie ma to jakby niebo miało się rozstać na zawsze ze słońcem,
kiedy was nie ma dość mam wszystkiego i pragnę stąd na zawsze odejść.
Moi przyjaciele } x3 bądźcie zawsze ze mną. Moi przyjaciele } x2 z wami wiem, że wszystko mogę wystarczy tylko chcieć.
Jak mam wyśpiewać,
jak mam dziękować,
jak wytłumaczyć, że bez was mnie nie ma,
przesyłam do Was moją miłość i wszystkie myśli w modlitwę zamieniam.
Milion aniołów narysuję i wszystkie naraz postrącam z nieba,
dom na skale wybuduję i zagram dla was kiedy trzeba”
Pięknie i słonecznie. Jak miło! ❤
„Panie, proszę spraw,
aby życie mi nie było obojętne.
Abym zawsze kochał to, co piękne
pozostawił ciepły ślad
na czyjejś ręce… „
Myślę o moim Zawrociu. O Jego mieszkańcach. O moich zawrociańskich bliskich ❤
Wracam z pracy i czytam „Mosty zamiast murów”, krótko mówiąc: staram się dobrze spożytkować czas spędzony na dojazdach. Nadal ćwiczę nieodzowną wukadkę, bo choć po jedenastu (jak to brzmi!) latach temat prawa jazdy sfiniszowałam szczęśliwie, to na wymarzony samochód jeszcze muszę chwilkę poczekać. No więc czytam, czytam, czytam. Albo się uczę. Tak, duńskiego! ❤
Poczyniłam dalsze kroki ku doktoratowi. Powoli go piszę. W ostatnią sobotę (bo mam zasadę, że doktoratowi poświęcam najczęściej soboty) napisałam bardzo niewiele – chyba nie miałam weny. Bo czasem i mnie łapie brak weny, choć generalnie piszę dużo i lubię to robić.
A skąd ta lektura? Skąd „Mosty”? Chcę dowiedzieć się więcej o komunikacji. Międzyludzkiej. A to jedna z tych książek, które uważam za najpotrzebniejsze. Bardzo mądre. Bardzo „ludzkie”. Pierwszy raz przeczytałam ją dwa lata temu. Podczas ferii w Szczawnicy. W tych zwykłych, a jednocześnie tak niezwykłych, przedwirusowych czasach.
mrowisko 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.