Z pochodzenia była w połowie Brytyjką (po ojcu), w połowie Filipinką (po matce) – urodzoną w Adelboden, niedaleko Berna (Szwajcaria), 2 lipca 1906 roku. Na usługach Gestapo pozostawała od 1934 roku. Po kilku latach znalazła się w hitlerowskim obozie Ravensbrűck, gdzie – jako więźniarka funkcyjna (kapo) – zasłynęła sadyzmem.

Ojciec Carmen Marii Mory – Ernest – był lekarzem, a matka kobiety – Lena Bischoff – jego pacjentką, która – by wyjść za niego – rozwiodła się z pierwszym mężem. Małżeństwo doczekało się trzech córek, wśród których Carmen była środkowa.¹ W jej żyłach – poza filipińską i brytyjską krwią – płynęła także krew szwajcarska (po dziadku ze strony matki). W dorosłym życiu pracowała jako dziennikarka – publikowała na łamach ,,Manchester Guardian”².

Zafascynowana ideologią nazistowską – do NSDAP wstąpiła już w 1934 roku. Wysłano ją do Paryża – zajmowała się tam szpiegowaniem niemieckich emigrantów. W stolicy Francji działała do roku 1938 bądź do przełomu lat 1939 i 1940 (różne źródła podają różne lata: jedne rok 1938, drugie przełom lat 1939 i 1940), do momentu, aż oskarżono ją o szpiegostwo i skazano na śmierć. Chcąc zostać ułaskawioną przez francuskiego prezydenta, zadeklarowała się jako podwójny szpieg. Utraciła zaufanie nazistów, niemniej jednak ułaskawienie uzyskała w roku 1940. Przez rok – do 1941 – przebywała w Czechosłowacji, gdzie była informatorem SS, a jednocześnie – czechosłowackiego ruchu oporu³. Właśnie podczas pobytu tam, Carmen Maria Mory została aresztowana przez Gestapo – pod zarzutem podwójnego szpiegostwa – i wysłana do obozu Ravensbrűck.

Szybko awansowała w obozowej hierarchii. Jako kapo (więźniarka funkcyjna) odznaczała się wyjątkowym okrucieństwem. Z racji sadystycznych skłonności nazywano ją potworem – podczas procesu powiedziano, że ,,zachowywała się jak prawdziwy SS – man”, przydomek ,,Czarny Anioł” miał zabarwienie ironiczne, a powstał najprawdopodobniej wskutek wyjątkowej, nieco egzotycznej, urody Mory. Więźniarką funkcyjną była w bloku 10, gdzie znajdowały się gruźliczki. Więźniarki były przez nią bite – jedna z nich – Polka z pochodzenia – podczas procesu zeznawała (na własnym przykładzie), że Mory potrafiła wylewać wiadra lodowatej wody na zupełnie nagie ciała kobiet. Wywlekała chore więźniarki z łóżek, zaganiała do łaźni i spuszczała na nie – stojące na gołych kamieniach – lodowaty prysznic z wiader, twierdząc:

– Teraz będziecie czyste.

Lubowała się również w okradaniu ich. Służyła pomocą lekarzowi SS – Percy’emu Treite (z pochodzenia Anglikowi) – w eksterminacji kobiet rzekomo chorych umysłowo.⁴ Violette Le Coq – żyjąca w latach 1912 – 2003 francuska więżniarka obozu od 1943 do 1945, po wojnie znana ilustratorka książek, kiedy w 1947 roku zeznawała w pierwszym procesie załogi Ravensbrűck, posądzała Mory o morderstwo. Cytując jej słowa:

,,Którejś nocy obudziły nas krzyki dobiegające z pomieszczenia obok, w którym umieszczone były kobiety obłąkane. Carmen Mory, studentka medycyny, francuska pielęgniarka i ja wstałyśmy i poszłyśmy (…) zobaczyć, co się dzieje. Otworzyłyśmy drzwi i ujrzałyśmy dwie walczące między sobą kobiety. (…) Mory wzięła jeden ze skórzanych pasów (…) i zaczęła okładać nimi kobiety. Wysłała studentkę medycyny, by przyniosła ampułki, po czym wstrzyknęła ich zawartość [walczącym]. Następnego dnia rano wróciłam do [tego] pomieszczenia i zobaczyłam pięć nieżywych kobiet, leżących na podłodze, wśród nich te, którym Mory dała zastrzyki.”⁵

Do ostatnich dni życia, Carmen Mory uparcie twierdziła, że jest niewinna zarzucanym jej czynom. Proces toczył się przed brytyjskim Trybunałem Wojskowym, wyroki wykonano w maju 1947. Mory odebrała sobie życie miesiąc wcześniej przez podcięcie żył.